مایکل جکسون
مایکل جکسون
| مایکل جکسون MICHAEL JACKSON | |
|---|---|
 مایکل جکسون در سال ۱۹۸۸. | |
| زادروز | ۲۹ اوت ۱۹۵۸ ۷ شهریور ۱۳۳۷ گری، ایندیانا، آمریکا |
| درگذشت | ۲۵ ژوئن ۲۰۰۹ ۴ تیر ۱۳۸۸ (۵۰ سال) لس‌آنجلس، کالیفرنیا، آمریکا |
| علت مرگ | سکته قلبی بر اثر تزریق بالای داروی بیهوشی پروپوفول |
| آرامگاه | غرب لس‌آنجلس و در گورستان «فارست لاون» |
| محل زندگی | مزرعه نورلند واقع در سنتا باربارا، کالیفرنیا (۱۹۸۸ تا ۲۰۰۵) |
| ملیت |  ایالات متحده آمریکا |
| نژاد | آمریکایی آفریقایی‌تبار |
| پیشه | خواننده، موسیقیدان، ترانه‌سرا، آهنگ‌ساز، رقصنده، طراح رقص، بازیگر، شاعر، نویسنده، نقاش، سرگرمی‌ساز، بازرگان، کارآفرین، نیکوکار، فعال حقوق بشر، تنظیم کننده، تاجر |
| سال‌های فعالیت | ۱۹۶۴-۱۹۸۴ (گروه جکسون ۵) ۱۹۷۱-۲۰۰۹ (تک‌خوان) |
| سبک | پاپ، آر اند بی، راک، سول، الکترونیک، دنس، فانک و... |
| قد | ۱۸۰ سانتی‌متر[۱] |
| وزن | ۶۱٫۷ کیلوگرم در هنگام مرگ |
| لقب | سلطان پاپ |
| دین | مسیحی |
| مذهب | شاهدان یهوه |
| همسر | لیزا پریسلی (۱۹۹۴ - ۱۹۹۶) دبی رو (۱۹۹۶ - ۱۹۹۹ |
| فرزندان | پرنس جکسون پاریس جکسون بلنکت جکسون |
| والدین | جوزف جکسون (پدر) کاترین جکسون (مادر) |
| خویشاوندان | جانت جکسون |
| گفتاورد | «اگر کسی بر ضد یک شخصیت جز آنچه که قابل اثبات بود نمی‌گفت، تاریخ را نمی‌شد نوشت» |
| جایزه‌ها | ۳۹۲ جایزه (بیشتر از هر هنرمند دیگری در طول تاریخ) از جمله: ۲۴ رکورد در کتاب گینس ۱۸ جایزهٔ گرمی |
| امضا |  |
| وبگاه | |
| michaeljackson.com | |
| صفحه در وبگاه IMDb | |
مایکل جوزف جکسون (به انگلیسی: Michael Joseph Jackson) (زاده: ۲۹ اوت ۱۹۵۸ – درگذشت: ۲۵ ژوئن ۲۰۰۹) خواننده، موسیقیدان، ترانه‌سرا، آهنگ‌ساز، تهیه‌کننده، رقصنده، طراح رقص، بازیگر، شاعر، نویسنده، نقاش، سرگرمی‌ساز، بازرگان، کارآفرین، نیکوکار و فعال حقوق بشر اهل آمریکا بود. او با نام پادشاه پاپ (King of Pop) و ام جی (MJ) نیز معروف بود.[۱]
او از ۵ سالگی وارد صنعت موسیقی شد و به مدت ۴۶ سال فعالیت کرد. جکسون، بیتلز و الویس پریسلی با اختلاف بسیار زیاد از دیگر هنرمندان، پرفروش‌ترین هنرمند جهان هستند. در سال ۲۰۰۶ کتاب رکوردهای جهانی گینس، رکورد موفق‌ترین سرگرمی‌ساز و صحنه‌گران تاریخ را به نام مایکل جکسون ثبت کرد.[۲]
جکسون در طول ۴۶ سال دوران فعالیتش، ۱۰ آلبوم استودیویی منتشر کرد که ۵تایشان جزء پرفروش‌ترین آلبوم‌های جهان هستند. او تنها هنرمندی‌است که این تعداد آلبوم پرفروش دارد. همچنین آلبوم تریلر او که در سال ۱۹۸۲ منتشر شد، با فروش بیش از ۱۱۰ میلیون نسخه در جهان، پرفروش‌ترین آلبوم تاریخ است.[۳]
طبق بررسی‌های تالار مشاهیر راک اند رول، کتاب گینس، مجلهٔ وینتی فیر و چندی از منابع دیگر، مایکل جکسون محبوب‌ترین هنرمند تاریخ در صنعت نمایش، مشهورترین انسان مَرد تاریخ، نیکوکارترین ستارهٔ پاپ و پرجایزه‌ترین هنرمند جهان است.[۴][۵] او بیشتر ثروت خود را برای انجام کارهای نیکوکارانه خرج کرد و ۲ بار نیز نامزد جایزهٔ صلح نوبل شد؛ یکی در سال ۱۹۹۸ و دیگری در سال ۲۰۰۳. سازمان یونیسف آمریکا نیز از جکسون به عنوان بزرگترین بشردوست جهان نام می‌برد.[۶]
مایکل در طول عمرش به نمادی فرهنگی و جزئی از فرهنگ عامهٔ مردم جهان تبدیل شد. سبک منحصربه‌فرد او در موسیقی، رقص، آواز و مُـد، هنرمندان بی‌شماری همانند مدونا و بریتنی اسپیرز را در ۳۰ سال اخیر تحت تأثیر قرار داده و همچنان نیز در حال خط دادن به هنرمندان نوظهور همانند لیدی گاگا و جاستین بیبر است. با این وجود ابعاد دیگر زندگی شخصی او، همچون ظاهر در حال تغییر، رفتار و شایعات پیرامونش سبب ایجاد جنجال‌های غرض ورزانه‌ای از سمت رسانه‌ها شد که به چهرهٔ مردمی او صدمه زد. از اتهامات معروفی که به وی زده شده‌است می‌توان به ۲ اتهام کودک‌آزاری یکی در سال ۱۹۹۳ و دیگری در سال ۲۰۰۵ اشاره کرد که در هر دو مورد بی‌گناه شناخته شد.
او در اواسط سال ۲۰۰۹ بر اثر تزریق بیش از حد داروی قوی بیهوشی پروپوفول توسط دکترش، در سن ۵۰ سالگی درگذشت. پس گذشت ۲ سال از مرگ مایکل جکسون، دکتر او به ۴ سال حبس در زندان به خاطر قتل غیرعمد جکسون محکوم شد.[۷]
زندگی نامه [ویرایش]
۱۹۵۸ تا ۱۹۷۵: کودکی و آغاز فعالیت هنری با گروه جکسون فایو [ویرایش]
مایکل جوزف جکسون در تاریخ ۲۹ اوت ۱۹۵۸ (۷ شهریور ۱۳۳۷) در شهر صنعتی گَری در ایالت ایندیانا، آمریکا (نزدیک شیکاگو) و در خانواده‌ای از طبقهٔ کارگر و تهی‌دست زاده شد.[۸] نام پدرش، جوزف و مادرش، کاترین بود. او هفتمین فرزند از ۹ فرزند خانواده جکسون بود.[۹] جوزف، پدر خانواده، در استخدام معدن آهن بود و اغلب با برادرش به اجرا در کافه‌ها و دیسکوهای شهر گَری می‌پرداخت و اغلب در خانه و جلوی چشمان فرزندانشان تمرین می‌کردند.[۸] مادر مایکل بسیار مذهبی بود و فرزندانش را با باورهای سختگیرانهٔ فرقهٔ شاهدان یهوه از دین مسیحیت تربیت می‌کرد.[۱۰] خانوادهٔ ۱۱ نفری جکسون، در یک خانهٔ کوچک دو اتاق خوابه زندگی می‌کردند.[۱۱]
مایکل استعدادش در موسیقی را خیلی زود بروز داد. او در سن ۵ سالگی در حضور همکلاسی‌ها و مردم به مناسبت مختلف اجرا می‌کرد و موجب تعجب همگان می‌شد. در سال ۱۹۶۴ و زمانی که مایکل تنها ۶ سال داشت، به عنوان خوانندهٔ پس‌زمینه به گروه برادران جکسون پیوستند. او در ۸ سالگی (سال ۱۹۶۶) در مقام خواننده و رقصندهٔ اصلی این گروه قرار گرفت. در همین زمان، برادران جکسون نام گروه را به جکسون فایو تغییر دادند.[۸][۱۲]
برادران جکسون هر روز پس از بازگشت از مدرسه، به دستور پدرشان به تمرین‌های سخت می‌پرداختند. مایکل از همان دوران خردسالی مورد رفتار تند پدرش قرار داشت. او کار بی‌وقفه، شلاق و کلمات رکیک را تحمل می‌کرد. جوزف اغلب مچ‌گیری می‌کرد و یا فرزندان پسر را به دیوار فشار می‌داد.[۱۳] این سوء استفاده‌ها از مایکل، زندگی‌اش در بزرگسالی را تحت شعاع خود قرار داد.[۱۴]
جکسون فایو از ۱۹۶۶ تا ۱۹۶۸ (۸ سالگی تا ۱۰ سالگی مایکل) در سطح وسیعی از ایالت‌های غرب میانه آمریکا به اجرای برنامه پرداخت. آن‌ها مکرراً در جایی اجرا می‌کرند که اغلب مقدمه‌ای برای شروع استریپ تیزها (رقص‌های برهنه) و نمایش‌های جنسی مربوط به بزرگسالان بود. در سال ۱۹۶۸ (۹ سالگی مایکل) رئیس شرکت موتاون رکوردز با مشاهدهٔ استعداد این گروه با آن‌ها قرارداد بست. در سال ۱۹۶۹ (۱۱ سالگی مایکل) ۴ تک‌آهنگ جکسون فایو پشت‌سرهم در آمریکا شماره یک شدند و رکوردی به نام آن‌ها ثبت شد. مایکل از سال ۱۹۷۲ (۱۴ سالگی)، در کنار فعالیت در گروه، حرفهٔ انفرادی خود را نیز آغاز کرد. او از سال ۱۹۷۲ تا ۱۹۷۵، ۴ آلبوم استودیویی تک‌نفره منتشر کرد و حتی نامزد یک جایزه اسکار هم شد.[۱۵] جکسون فایو در سال ۱۹۷۵ از شرکت نشر موسیقی موتاون رکوردز به سی‌بی‌اس رکوردز نقل مکان کردند.[۱۶] گروه همچنان به اجراهای بین‌المللی خود ادامه می‌داد و از ۱۹۷۶ تا ۱۹۸۴ (از ۱۵ تا ۲۴ سالگی مایکل) شش آلبوم استودیویی دیگر منتشر کرد. در همین مدت، مایکل ترانه‌سرای اصلی جکسونز بود.
مایکل در این دوران به بلوغ رسید و او از تغییرات صورت و ظاهرش ناراضی بود. به همین دلیل رژیم غذایی خود را تغییر داد و گیاه‌خوار شد.
۱۹۷۹ تا ۱۹۸۱: آلبوم غیر معمول [ویرایش]
در سال ۱۹۷۸، مایکل در فیلمی موزیکال به نام ویز در نقش یک مترسک ظاهر شد. موسیقی این فیلم توسط کوئینسی جونز، یکی از بزرگترین تهیه‌کنندگان آثار موسیقی جهان تنظیم شده بود. اما فروش این فیلم در گیشه یک فاجعه بود و موفقیتی به‌دست نیاورد. کوئینسی در مدت ساخت این فیلم به مایکل پیوست و تهیه‌کنندگی پنجمین آلبوم استودیویی او با نام غیر معمول را به دست گرفت.[۱۷]
در سال ۱۹۷۹، بینی مایکل در یکی از تمرینات پیچیدهٔ رقص شکست. جراحی بینی‌ای که در نتیجهٔ این حادثه انجام شد موفقیت‌آمیز نبود و مایکل از مشکلات تنفسی که می‌توانست فعالیت حرفه‌ای او را تحت تأثیر قرار دهد رنج می‌برد. او در اواسط دههٔ ۱۹۸۰ به دکتر استیو هوفلین معرفی شد که دومین جراحی بینی را برای او انجام دهد.[۱۸]
کوئینسی جونز و مایکل با همدیگر تهیه‌کنندگی آلبوم غیر معمول را بر عهده گرفتند. ترانه‌سرایان این آلبوم، مایکل، راد تمپرتون، استیو واندر و پل مک‌کارتنی (عضو اصلی بیتلز) بودند. غیر معمول در سال ۱۹۷۹ منتشر شد و به اولین آلبومی تبدیل شد که چهار تک‌آهنگ آن، در بین ۱۰ اثر برترِ جدول ۱۰۰ آهنگ داغ بیلبورد (تک‌آهنگ‌های آمریکا) قرار گرفت.[۱۹][۲۰] ۳ سال بعد و با انتشار آلبوم تریلر، مایکل با داشتن ۷ تک‌آهنگ در بین ۱۰ اثر برتر جدول ۱۰۰ آهنگ داغ بیلبورد آمریکا، رکورد خود را می‌شکند. آلبوم غیر معمول رتبهٔ سوم را در جدول بیلبورد ۲۰۰ به‌دست آورد و در مدت ۳ سال و با فروش ۷ میلیون نسخه به پرفروش‌ترین آلبوم یک هنرمند سیاه‌پوست که تا آن زمان در جهان منتشر شده بود تبدیل شد. تا سال ۲۰۰۸ بیش از ۲۰ میلیون نسخه از آن در سراسر جهان به فروش رسیده‌است و آن را به یکی از پرفروش‌ترین آلبوم‌های موسیقی جهان تبدیل کرده‌است.[۲۱][۲۲]
انتشار این آلبوم با دریافت تعدادی جایزه از مراسم‌های معتبر موسیقی همانند یک جایزهٔ گرمی همراه بود اما با این حال، مایکل از دستاورد این آلبوم ناراضی بود و بر این باور بود که این آلبوم می‌بایست تأثیر بسیار فراتری می‌گذاشت. او احساس می‌کرد که صنعت موسیقی به او اهمیت نمی‌دهد. در سال ۱۹۸۰ زمانی که جکسون به روزنامه‌نگار مجلهٔ رولینگ استون گفت که اگر مایل هستند، تصویرش را برروی مجلهٔ‌شان چاپ کنند؛ با جواب منفی آن شخص مواجه شد و روزنامه نگار به او گفت: «من بارها و بارها گفتم، اگر عکس سیاهپوستان روی مجله‌ها چاپ بشه، فروش نمی‌ره». جکسون هم در جواب گفت: «صبر کن. روزی می‌رسه که همین روزنامه‌ها می‌یان و از من درخواست مصاحبه می‌کنن. شاید اون روز این کار رو انجام بدم. شایدم نه».[۲۳] به همین دلیل او مصمم شد که با انتشار آلبوم بعدی‌اش، به نقطه‌ای فراتر از انتظارات دیگران دست یابد.[۲۴]
نگاه کن؛ آلبوم بعدی را که من منتشر خواهم کرد. فقط نگاه کن... به آن‌ها نشان خواهم داد.[۲۴]
۱۹۸۲ تا ۱۹۸۳: آلبوم تریلر [ویرایش]
در برخی مواقع، فروش تریلر مثل یک کالای لوکس نیست، بلکه همانند یک کالای ضروری در هر خانه‌ای پیدا می‌شود ... تریلر احتمالاً شنیده شده‌ترین ضبط تمام تاریخ است.
در سال ۱۹۸۲، جکسون با همراهی استیون اسپیلبرگ، کتاب گویای ئی.تی. موجود فرازمینی را برای فیلمی علمی-تخیلی با همین نام تهیه نمود که در سال ۱۹۸۴ جایزهٔ گرمی «بهترین ضبط برای کودکان» را برای مایکل به ارمغان آورد.[۲۶] در همان ماه انتشار این کتاب گویا، مایکل ششمین آلبوم استودیویی خود با نام تِریلِر را منتشر کرد. تریلر تبدیل به جزئی از فرهنگ عامهٔ جهان و به خصوص آمریکا شد.[۲۷][۲۸] تریلر در سال اوّل انتشارش، بیش از ۲۵ میلیون کپی در جهان فروش داشت و در ۷ فوریه ۱۹۸۴ به پرفروش‌ترین آلبوم جهان در تمام دوران‌ها تبدیل شد و نامش در کتاب رکوردهای گینس ثبت شد.[۲۹] این در حالی بود که پرفروش‌ترین آلبوم یک هنرمند تک‌خوان (سولو) در آن زمان، تنها ۱۲ میلیون نسخه فروش داشت.[۲۵] تریلر تنها آلبومی است که توانسته ۲ بار (سال‌های ۱۹۸۳ و ۸۴) پرفروش‌ترین آلبوم سال آمریکا باشد.[۳۰] همچنین این آلبوم پرفروش‌ترین آلبوم جهان از سال ۱۹۹۱ تا ۲۰۰۳ بوده‌است.[۳۱] در سال ۲۰۰۴ مشخص شد که پس از گذشت ۲۲ سال از انتشار تریلر همچنان سالیانه ۱۳۰،۰۰۰ نسخه از آن در آمریکا به فروش می‌رسد.[۳۲] هیچ آلبومی از تریلر پرفروش‌تر نبوده‌است. فروش این آلبوم تا به امروز بیش از ۱۱۰ میلیون نسخه برآورد شده[۳۳] و این در حالیست که آلبوم بازگشت در سیاهی اثر ای‌سی/دی‌سی که پرفروش‌ترین آلبوم بعد از تریلر است، تنها ۴۹ میلیون نسخه در جهان فروش داشته‌است.[۳۴] همچنین تریلر و آلبوم بهترین‌هایشان (۱۹۷۱–۱۹۷۵) از گروه ایگلز، با فروش ۲۹ میلیون نسخه، پرفروش‌ترین آلبوم‌های آمریکا نیز هستند.[۳۵]
مایکل با انتشار تریلر، مناسبات صنعت موسیقی را از لحاظ چهارچوب هنری، تجاری و درآمد زایی متحول نمود. تریلر، او را به مهم‌ترین و برجسته‌ترین هنرمند و سرگرمی‌ساز دههٔ ۸۰ تبدیل کرد.[۳۶] او با انتشار این آلبوم سدهای نژادپرستی را در هم شکست، سبک‌های موسیقی را دگرگون کرد، به هنرمندان سیاه‌پوست اعتبار داد و ساختار نماهنگ‌ها را برای همیشه و به صورت بنیادی تغییر داد. وکیل او، جان برانکا، اشاره کرد مایکل در آن زمان بالاترین حقوق محفوظ (Copy Right) را در میان هنرمندان صنعت موسیقی دارا بود: ۴۲ درصد از کل سود آثار.[۲۵] نیویورک تایمز مایکل را در سن ۲۵ سالگی، «پدیده‌ای در عرصهٔ موسیقی» خواند و گفت: «در دنیای موسیقی پاپ، مایکل جکسون یک طرف و بقیه در طرف دیگر هستند».[۳۷]
رقص مون‌واک [ویرایش]
در ۲۵ مارس ۱۹۸۳، مایکل به همراه برادرانش در ویژه‌برنامهٔ موتاون ۲۵: دیروز، امروز، برای همیشه به اجرا پرداخت.[۳۸] این ویژه‌برنامه در ۱۶ مه از تلویزیون پخش شد و ۴۷ میلیون بیننده داشت. بعد از اجرای چندین ترانه از گروه جکسون فایو، ترانهٔ «بیلی جین» را به تنهایی اجرا کرد. در اواسط اجرای بیلی جین بود که رقص مون‌واک را برای اولین بار به نمایش گذاشت. او این رقص را سه سال قبل از جفری دنیل آموخته بود.[۳۹] این رقص به‌زودی به امضای هنری جکسون تبدیل شد.[۴۰] اجرای جکسون در برنامهٔ موتاون ۲۵ با اجراهای الویس پرسلی و بیتلز، در برنامهٔ «اد سالیوان شو»، که در آن زمان بزرگترین موسیقی‌دانان جهان بودند، مقایسه شد.[۴۱] و حتی جکسون به خاطرش نامزد دریافت جایزه امی شد.[۴۰] به عقیدهٔ بسیاری، اجرای مایکل جکسون در برنامهٔ موتاون ۲۵ یکی از به یاد ماندنی‌ترین و مهم‌ترین لحظات در تاریخ فرهنگ عامه مردم آمریکا است.[۴۲]
۱۹۸۴ تا ۱۹۸۵: آغاز فعالیت‌های خیریه و تجاری بزرگ [ویرایش]
در ۲۷ ژانویه ۱۹۸۴ مایکل دچار یک بد اقبالی شد. او در حال ساخت یک فیلم تبلیغاتی برای کمپانی نوشابه‌سازی پپسی کولا در سالن نمایش بزرگ شراین در شهر لس‌آنجلس، کالیفرنیا بود که موهایش بر اثر خطا در عملیات آتش‌بازی، آتش گرفت و پوست سرش دچار سوختگی درجهٔ ۲ و ۳ شد. این حادثه در برابر دیدگان ۳٬۰۰۰ تماشاگری که در آن سالن جمع شده بودند اتفاق افتاد. شرکت پپسی نیز برای جبران این خسارت، مبلغ ۱٬۵ میلیون دلار به مایکل پرداخت کرد و او نیز تمام این پول را به یک مرکز سوانح سوختگی اهدا کرد که بعدها به نام خود مایکل جکسون نام‌گذاری شد.[۴۳]
در ۱۴ مه ۱۹۸۴ مایکل به کاخ سفید دعوت شد تا جایزه‌ای را از دستان رونالد ریگان، رئیس جمهور وقت آمریکا دریافت کند. این جایزه برای قدردانی از حمایت‌های جکسون از حرکت‌های خیریه علیه اعتیاد به نوشیدنی‌های الکلی و مواد مخدر به او داده شد. مایکل از ترانهٔ «بزن به چاک» برای این اقدامات استفاده کرد. بازدید مایکل از کاخ سفید، هیجان‌انگیزترین اتفاق این کاخ، بعد از آزادی گروگان‌های سفارت آمریکا از ایران در تاریخ ۲۰ ژانویه ۱۹۸۱ بود.[۴۴] رونالد ریگان با این جملات از مایکل ۲۵ ساله قدردانی کرد:
تقدیرنامه‌ای که مایکل جکسون هم‌اکنون در دست دارد، ادای احترامی‌است به ۲۰ سال کار سخت، انرژی و فداکاری خستگی‌ناپذیر او. موفقیت شما، «یک رؤیای آمریکایی محقق شده» است.[۴۵]
در ۲۸ فوریه ۱۹۸۴ مایکل نامزد دریافت ۱۲ جایزهٔ گرمی برای آلبوم تریلر شد که تعداد ۸ جایزهٔ گرمی را برد. او رکورد «بیشترین تعداد جایزهٔ گرمی در یک سال» را شکست و تا به امروز نیز این رکورد پابرجا است.[۴۶] در همین سال مایکل به همراه برادرانش تور ویکتوری را آغاز کرد. مایکل در این تور بیشتر آثار انفرادی جدید خودش را برای بیش از دو میلیون تماشاچی در آمریکا به نمایش گذاشت. او تمام سهم ۵ میلیون دلاری خود از این تور را به خیریه بخشید.[۴۷]
هنگامی که جکسون همراه با پل مک‌کارتنی (از اعضای اصلی بیتلز) روی دو تک‌آهنگ «دختره مال منه» و «بگو بگو بگو» کار می‌کرد، روابط این دو دوستانه شد و به دلایلی مختلف یکدیگر را ملاقات می‌کردند. در یک گفتگو، مک‌کارتنی از میلیون‌ها دلاری که از کاتالوگ‌های موسیقی نصیبش می‌شد حرف زد. او تقریباً سالی ۴۰ میلیون از آهنگ‌های هنرمندان دیگر درآمد داشت. بنابراین جکسون به فعالیت‌های تجاری خرید، فروش و شراکت در حقوق آثار موسیقی علاقمند شد. کمی بعد، انتشارات موسیقی ای‌تی‌وی که کاتالوگ ترانه‌های شمالی (Northern Songs) نیز در آن بود، به فروش گذاشته شد. این کاتولوگ حاوی ۴٬۰۰۰ آهنگ از جمله تمام آهنگ‌های بیتلز و آهنگ‌هایی از الویس پرسلی بود.[۴۸] جکسون فوراً به این انتشارات علاقه‌مند شد و پس از ۱۰ ماه چانه‌زنی انتشارات را به مبلغ ۴۷،۵ خریداری کرد.[۴۸][۴۹]
جکسون در سال ۱۹۸۵ تک‌آهنگ خیریهٔ «ما دنیاییم» را با همکاری لایونل ریچی نوشت و توسط ۴۵ ابرخوانندهٔ آن زمان خوانده شد. این آهنگ برای جمع‌آوری کمک برای مبارزه با فقر در آفریقا و آمریکا، در سراسر دنیا منتشر شد. این تک‌آهنگ با فروشی نزدیک به ۲۰ میلیون نسخه، میلیون‌ها دلار (نزدیک ۴۰ میلیون دلار) برای رهایی مردم از قحطی و گرسنگی مهیا نمود. این تک‌آهنگ، پرفروش‌ترین آهنگ سال ۱۹۸۵ در آمریکا شد و ۴ جایزهٔ گرمی را در سال ۱۹۸۶ برد.[۵۰] هم اکنون (۲۰۱۲) «ما دنیاییم» جزء ۱۰ تک‌آهنگ پرفروش جهان در تمام دوران‌ها است.[۵۱]
پس از ترانهٔ «ما دنیاییم»، جکسون به مدت دوسال‌ونیم کمتر در مکان‌های عمومی و چشم دوربین‌ها ظاهر می‌شد و بیشتر وقت خود را در استودیو می‌گذراند. او در این مدت در حال کار برروی آلبوم بعدی‌اش بود که در سال ۱۹۸۷ منتشر شد.[۵۲]
۱۹۸۶: جلوهٔ ظاهری، شایعات و فیلم کاپیتان ئی‌او [ویرایش]
.jpg)
از اواسط دههٔ ۸۰ به بعد، رسانه‌های شایعه‌پرداز (تبلویدها)، شروع به ساختن داستان‌هایی همانند «خوابیدن در اتاق اکسیژن» در مورد جکسون کردند. اگر چه دروغ بودند، اما خود جکسون با رفتارش به آن‌ها شاخ و برگ می‌داد. این داستان‌ها الهام بخش ساخت لقب توهین‌آمیز «وَکو جَکو» (به انگلیسی: Wacko Jacko به معنی جکوی خل و چل) توسط رسانه‌ها شد. این لقب در سال بعد به گوش مایکل رسید و در نهایت برای او بسیار بسیار ناخوشایند آمد. او با فهمیدن اشتباهش، از درز دادن داستان‌های ساختگی به رسانه‌ها دست برداشت. اما به خاطر سودی که به جیب رسانه‌ها سرازیر می‌شد، آن‌ها خودشان شروع به انتشار داستان‌های ساختگی کردند.[۵۳]
«وَکو جَکو». این عبارت از کجا آمده؟ از بعضی از این تبلویدهای کشور انگلستان. من قلب دارم، احساس دارم. وقتی این کار را با من می‌کنین، احساس می‌کنم. این کار درست نیست. انجامش ندین. من خل و چل نیستم.[پانویس ۱]
رنگ پوست جکسون در تمام دوران کودکی و نوجوانی‌اش به رنگ قهوه‌ای متوسط بود، اما از اواسط دههٔ ۸۰ میلادی، رنگ پوست او به آهستگی کم رنگ‌تر شده و به سمت سفیدی رفت. جکسون به دو بیماری لوپوس منتشر و پیسی (نام‌های دیگر: ویتیلیگو، برص) مبتلا بود و از سال ۱۹۸۶ این بیماری‌ها در او تشخیص داده شد. بیماری لوپوس منتشر او خفیف بود اما هر دوی این بیماری‌ها سبب تغییر رنگ پوست جکسون و همینطور حساس شدن پوستش به نور آفتاب شدند. (دلیل استفادهٔ جکسون از چتر در سال‌های آینده همین بیماری بود.) شیوهٔ درمانی که جکسون برای این بیماری‌ها استفاده می‌کرد باعث روشن‌تر شدن پوست او می‌شد و با گریم پنکیکی که برای پوشاندن لکه‌ها و یکدست کردن رنگ پوستش انجام می‌داد، پوست او خیلی روشن و رنگ پریده جلوه می‌کرد.[۵۴]
در همین هنگام این اتفاق توسط رسانه‌ها و اخبار به صورت وسیعی تحت پوشش قرار گرفت و شایعات بسیاری دربارهٔ جکسون به وجود آمد مبنی بر اینکه او از رنگ پوستش بدش می‌آید و می‌خواهد پوستش را سفید کند.[۵۵] پس از مرگ جکسون در سال ۲۰۰۹، پزشکی قانونی در نتیجهٔ کالبدشکافی بدن جکسون تأیید کرد که او به این بیماری‌ها مبتلا بود و دلیل تغییر چهره و رنگ پوستش و همینطور آرایش و پوشاندن صورتش به همین خاطر بوده‌است.[۵۶] جکسون در دوران درمانش با دکتر آرنولد کلین، متخصص پوست، و دبی رو، پرستار، دوستی نزدیکی پیدا کرد. دبی رو بعدها زن دوم جکسون شد و دو فرزند از او به دنیا آورد.[۵۷]
جکسون گفته بود که تنها دو عمل جراحی بر روی بینی خود و یک شکاف بر روی چانه‌اش ایجاد کرده است. اما چند جراح پلاستیک نظر دادند که او چندین عمل جراحی بینی، پیشانی، چانه، نازک کردن لب و یک جراحی گونه را پشت سر گذاشته است. جکسن بعداً این شایعات را رد کرد. تغییرات چهرهٔ جکسون تا حدودی به‌خاطر کاهش وزن شدید نیز بود. او گوشت قرمز، گوشت خوک، مرغ، ماهی و نوشیدنی‌های الکلی مصرف نمی‌کرد و گیاه‌خوار بود.[۵۸] در اوایل دههٔ هشتاد، بدن جکسون به‌خاطر تغییر در رژیم غذایی و تمایلش برای داشتن «بدن یک رقصنده» قلمی‌تر شد.[۵۸] برخی متخصصان علم پزشکی نیز به طور علنی بیان کردند که طبق عقیدهٔ آن‌ها مایکل «سندروم دیسمورفی بدنی» دارد؛ اختلالی ذهنی که در آن بیمار از جلوه ظاهری خود بیزار است و نمی‌داند دیگران دربارهٔ او چه نظری دارند.».[۵۴]
در ۱۲ سپتامبر ۱۹۸۶ فیلم چهاربعدی کاپیتان ئی‌او با نقش‌آفرینی جکسون اکران شد. کاپیتان ئی‌او از نخستین فیلم‌های چهاربعدی جهان است. این فیلم ۱۷ دقیقه‌ای به کارگردانی فرانسیس فورد کاپولا، کارگردان مجموعه فیلم‌های معروف پدرخوانده و دراکولای برام استوکر و تهیه‌کنندگی جورج لوکاس، کارگردان فیلم جنگ ستارگان ساخته شد.[۵۹][پانویس ۲] مبلغی که برای دقیقه به دقیقهٔ این فیلم هزینه شد، آن را به پرخرج‌ترین فیلم تاریخ سینما بدل کرد.[۶۰] هزینهٔ ساخت این فیلم ۱۷ دقیقه‌ای، براساس گزارش‌ها بین ۲۰ تا ۳۰ میلیون دلار بوده‌است.[۶۱][۵۹][۶۲] مایکل این فیلم را برای پارک‌های تفریحی دیزنی لند ساخت و به سرعت جزئی از نمایش‌ها و جاذبه‌های این پارک‌ها شد. دیزنی‌لند، این فیلم را به مدت ۱۱ سال و والت دیزنی ورلد نیز از سال ۱۹۸۶ تا ۱۹۹۴ به نمایش درآورد.[۶۰]
۱۹۸۷: آلبوم و تور جهانی بــد [ویرایش]
در سال ۱۹۸۷ جکسون به صورت علنی اعلام کرد که دیگر پیرو مذهب شاهدان یهوه نیست.[نیازمند منبع] پس از ۵ سال وقفه، هفتمین آلبوم استودیویی جکسون با نام بـد در ۱۹۸۷ منتشر شد. صنعت موسیقی در انتظار یک موفقیت برجستهٔ دیگر بود بنابراین توقعات بسیار بالایی در مورد این آلبوم وجود داشت.[۳۶] بـد فروش کمتری نسبت به تریلر داشت اما توانست به دومین آلبوم پرفروش تاریخ در آن زمان تبدیل شود.[۶۳] فروش این آلبوم تا سال ۲۰۱۲، بیش از ۴۵ میلیون نسخه بوده‌است و هم‌اکنون چهارمین آلبوم پرفروش تاریخ در تمام دوران‌هاست.[۶۴][۶۵] بد حاوی ۱۱ آهنگ بود که ۹ آهنگش توسط خود جکسون سروده شده بودند. از ۷ تک‌آهنگی که از بد منتشر شد، ۵تایشان در ۱۰۰ آهنگ داغ بیلبورد به رتبهٔ یک رسیدند.[۶۶]
تور جهانی بد از ۱۲ سپتامبر ۱۹۸۷ آغاز شد و در ۲۷ ژانویهٔ ۱۹۸۹ به پایان رسید.[۶۷] این تور به بزرگترین تور آن زمان تبدیل شد و توانست رکوردهای تورهای قبلی را بشکند. در ژاپن، بلیط‌های ۱۴ کنسرت به طور کامل به فروش رفت و ۵۷۰٫۰۰۰ تماشاگر را به خود جلب نمود، تقریباً سه برابر رکورد قبلی که تعدادی برابر ۲۰۰٫۰۰۰ نفر در یک تور بود.[۶۸] جکسون با اجرای ۱۲۳ کنسرت برای ۴٫۴ میلیون نفر در ۱۵ کشور از ۴ قارهٔ جهان، درآمدی معادل ۱۲۵ میلیون دلار به دست آورد، و موفق به ثبت سه رکورد جهانی در کتاب گینس شد: «پردرآمدترین تور تاریخ»، «پرتماشاچی‌ترین تور تاریخ» و «بیشترین بلیط فروش رفته در استادیوم ومبلی».[۶۵] تور بد، آخرین توری بود که توسط جکسون در خاک آمریکا اجرا می‌شد. جکسون به جز در هاوایی دیگر هرگز در آمریکا توری اجرا نکرد.[۶۹][۷۰] در طول این سفر، او کودکان بی‌بضاعت را رایگان برای دیدن کنسرت‌هایش دعوت می‌کرد و کمک‌هایی به بیمارستان‌ها، یتیم‌خانه‌ها و نیز سازمان‌های خیریه اهدا می‌نمود.
۱۹۸۸ تا ۱۹۹۰: کتاب مون‌واک و مزرعهٔ نورلند [ویرایش]
جکسون در سال ۱۹۸۸ اولین و تنها خودزندگی‌نامه‌اش را به‌نام مون‌واک منتشر کرد. تکمیل این کتاب چهار سال به طول انجامید و تا به امروز ۲۰۰ هزار نسخه از آن به فروش رسیده‌است.[۷۱] جکسون از دوران کودکی‌اش، تجربیاتش در جکسون فایو و سوءاستفاده‌هایی که در دوران کودکی از آن رنج برد، سخن گفت.[۷۲] او همچنین دربارهٔ شایعات پیرامونش و وضعیت ظاهری‌اش برای اولین بار صحبت کرد.[۵۸] مون‌واک پس از انتشار در مکان اول فهرست پرفروش‌های روزنامهٔ نیویورک تایمز قرار گرفت.[۶۰]
در پایان سال ۱۹۸۸ فیلمی به‌نام مون‌واکر با نقش‌آفرینی جکسون و جو پشی، برندهٔ جایزه اسکار منتشر شد. این فیلم دربرگیرندهٔ صحنه‌هایی از اجراهای زندهٔ جکسون، نماهنگ‌هایش و یک فیلم کوتاه بود. مون‌واکر در سینماهای جهان اکران شد اما در آمریکا برروی ویدئو عرضه شد. این فیلم از همان ابتدا در رتبهٔ اول جدول برترین ویدئو کاست‌ها قرار گرفت و برای ۲۲ هفته در رتبهٔ ۱ جدول ماند. در ۲۴ ژانویه ۱۹۸۹ و پس از گذشت ۲ هفته از زمان انتشار فیلم مون‌واکر، این فیلم رکورد فیلم ساخت تریلر را شکست. پس از ۲۲ هفته که فیلم مون‌واکر در رتبهٔ ۱ ماند، این فیلم جای خود را به فیلم مایکل جکسون: افسانه ادامه دارد داد.[۷۳]
در ماه مارس سال ۱۹۸۸ جکسون زمینی در نزدیکی شهر سانتا ینز، کالیفرنیا خریداری کرد تا مزرعهٔ نِوِرلَند (به انگلیسی: Neverland Ranch) خود را با هزینه‌ای معادل ۱۷ میلیون دلار در آن جا بسازد. وسعت این ملک شخصی ۱۱ کیلومتر مربع بود. جکسون نورلند را با یک شهربازی، باغ وحش، سالن سینما، چندین استخر، چندین زمین بازی و ۴۰ نگهبان تکمیل کرد. در سال ۲۰۰۳ ارزش این ملک را ۱۰۰ میلیون دلار برآورد کردند.[۷۴] او از این ملک برای آوردن کودکان بی‌سرپرست و بیمار به آن جا استفاده می‌کرد. هر هفته کودکان یکی از پرورش‌گاه‌ها به این مزرعه آورده می‌شد و به طور رایگان از وسایل بازی، رستوران، سینما و باغ وحش این مزرعه استفاده می‌کردند. همچنین چند تخت مخصوص کودکانی که توانایی نشستن را نداشتند در سینما تعبیه شده بود تا کودکان بیماران بتوانند برروی آن‌ها فیلم را تماشا کنند. اما این ماجراها تا سال ۱۹۹۳ و زمانی که اپرا وینفری با مایکل مصاحبه کرد فاش نشد.[نیازمند منبع]
در سال ۱۹۸۹ درآمد جکسون ۱۲۵ میلیون دلار تخمین زده شد و باعث شد به اولین سرگرمی‌ساز آمریکایی تبدیل شود که درآمدی بالاتر از ۱۰۰ میلیون دلار در یک سال داشت. این رکورد در کتاب گینس ثبت شد.[پیوند مرده از سایت یاهو] کمی بعد، او اولین فرد غربی بود، که در یک آگهی تلویزیونی برای تلویزیون اتحاد جماهیر شوروی ظاهر شد.[۷۳] موفقیت‌های مایکل سبب شد که وی لقب «پادشاه پاپ» (به انگلیسی: King of Pop) (به معنی پادشاه موسیقی پاپ) را دریافت کند؛ عنوانی که ایده‌اش از الیزابت تیلور، بازیگر برندهٔ اسکار و دوست صمیمی مایکل آمد. الیزابت تیلور هنگامی که جایزهٔ «هنرمند دهه» را در سال ۱۹۸۹ به مایکل تقدیم می‌کرد، او را پادشاه حقیقی پاپ، راک و سول توصیف کرد:[۷۵]
مایکل در واقع یک شخصیت مورد علاقهٔ جهانی برای تمام سنین است ... یک نابغه کیست؟ یک اسطورهٔ زنده چیست؟ یک ابر ستاره چیست؟ «مایکل جکسون». او تمام این چیزهاست. و وقتی فکر می‌کنید که همه چیز را دربارهٔ او می‌دانید؛ او چیزهای بیشتری رو می‌کند.
اجرای زندهٔ ترانهٔ «تو آنجا بودی» (You Were There) توسط جکسون در شصتمین سالروز تولد سامی دیویس جونیور در ۱۹۸۹ نامزد دریافت جایزهٔ اِمی شد.[۷۳] برای قدردانی از تأثیراتی که مایکل بر دههٔ هشتاد میلادی گذاشت، رئیس جمهور وقت آمریکا، جرج اچ دبلیو بوش جایزهٔ مخصوص «هنرمند دهه» را در کاخ سفید به او تقدیم کرد. جرج بوش، مایکل را به خاطر «عظمت محبوبیتش» تحسین نمود.[۷۶] از سال ۱۹۸۵ تا ۱۹۹۰ جکسون ۵۰۰ هزار دلار، فقط به «بنیاد یونایتد نگرو کالج» بخشید.[۷۷] او همچنین تمام سود حاصل از ترانهٔ «مرد درون آینه» را وقف کارهای خیریه کرد.[۷۸]
۱۹۹۱ تا ۱۹۹۳: ساخت بنیاد خیریه، آلبوم و تور جهانی خطرناک [ویرایش]
در ماه مارس سال ۱۹۹۱ مایکل قراردادش را با شرکت سونی به ارزش ۶۵ میلیون دلار تمدید نمود. این قرار در آن زمان بزرگترین قرارداد یک هنرمند در طول تاریخ بود.[۷۹] در حال حاضر (۲۰۱۰) بزرگترین قرارداد جهان باز هم بین سونی و بنیاد مایکل جکسون با ارزش ۲۵۰ میلیون دلار در سال ۲۰۱۰ بسته شده‌است.[۸۰]
هشتمین آلبوم استودیویی مایکل با نام خطرناک (Dangerous) در سال ۱۹۹۱ منتشر شد. خطرناک تا سال ۲۰۰۸ هفت میلیون نسخه در آمریکا و ۳۲ میلیون نسخه در سراسر جهان فروش داشته‌است و هم اکنون جزء بیست آلبوم پرفروش جهان است. تدلی رایلی (کسی که سبک نیو جک سوینگ را بنیاد نهاد) یکی از تهیه‌کننده‌های این آلبوم است و توانست جکسون را راضی کند که برای اولین بار در آلبومش از رپ استفاده کند. از سبک‌های اصلی خطرناک، نیو جک سوینگ بود و تا به امروز موفق‌ترین آلبوم در این سبک است.[۸۱][۸۲]
این آلبوم شامل ۱۴ ترانه بود که ۹ تای آن‌ها در قالب تک‌آهنگ منتشر شد. بیشتر ترانه‌های این آلبوم دربارهٔ وحدت نژادها، برادری و برابری میان مردم جهان، بهبود وضعیت زمین و نفع خیانت بود. در پایان سال ۱۹۹۲ آلبوم خطرناک و تک‌آهنگ «سیاه یا سفید» از همین آلبوم به ترتیب، پرفروش‌ترین آلبوم و پرفروش‌ترین تک‌آهنگ جهان در سال ۱۹۹۲ شدند. همچنین جکسون در این سال جایزهٔ «پرفروش‌ترین هنرمند دههٔ ۸۰» را از طرف جایزه موسیقی بیلبورد دریافت کرد.[۸۳]
مایکل بنیاد دنیا را التیام بده را در ۱۹۹۲ بنیان‌گذاری کرد. سازمان خیریه‌ای که کودکان بی‌بضاعت را در مناطق مختلف جهان سرپرستی می‌کرد. این بنیاد همچنین میلیون‌ها دلار برای کمک به کودکان بیمار و جنگ زده به نقاط مختلف کرهٔ زمین فرستاد. مایکل از طریق این بنیاد ۴۶ تن مواد غذایی و دارو را برای مردم درگیر در جنگ سارایوو فرستاد. در همین سال جکسون دومین و آخرین کتاب‌اش را با عنوان رقصاندن رؤیا که دربرگیرندهٔ اشعار، سروده‌ها و داستان‌های نوشته شده توسط خودش بود منتشر شد.[۸۴] این کتاب به پرفروش‌ترین کتاب اشعار جهان می‌باشد.[نیازمند منبع]
تنها هدف من برای برگزاری این تور، تأمین پول برای بنیاد خیریه و ملاقات با کودکان بیمار است. هدف من رسیدن به درآمد ۱۰۰ میلیون دلار تا کریسمس ۱۹۹۳ است ... من قادر خواهم بود پیام عشق را در جهان گسترش دهم، شاید که دیگر انسان‌ها تحت تأثیر قرار بگیرند و سهم خود را برای شفای دنیا ادا کنند.
تور جهانی خطرناک در ۲۷ ژوئن ۱۹۹۲ از آلمان آغاز شد، و در ۱۱ نوامبر ۱۹۹۳ در مکزیک خاتمه یافت. مایکل در ۶۷ کنسرت برای ۳،۶ میلیون نفر برنامه اجرا کرد. برای هر کدام از کنسرت‌ها ۲۰ عدد کامیون دربرگیرندهٔ تجهیزات به محل برگزاری برده می‌شد. تمام درآمد حاصل از این کنسرت‌ها که ۱۰۰ میلیون دلار[نیازمند منبع] بود، وقف بنیاد دنیا را التیام بده و دیگر سازمان‌های خیریه شد.[۸۴] این تور به بزرگترین تور زمان خود تبدیل شد و رکورد تو جهانی بد را شکست.[نیازمند منبع] جکسون حق پخش تلویزیونی تور جهانی خطرناک در ازای ۲۰ میلیون دلار به شبکهٔ اچ‌بی‌او (HBO) فروخت. این قرارداد تا به امروز نیز گران‌ترین قراردادی است که برای پخش تلویزیونی یک تور بسته شده‌است. وقتی شبکهٔ اچ‌بی‌او اولین قسمت از تور خطرناک را پخش کرد، به بالاترین میزان بیننده در تاریخ تأسیس‌اش دست یافت.[۶۲]
بعد از بیماری و مرگ رایان وایت، مایکل به جلب توجه عموم نسبت به بیماری ایدز کمک کرد، بیماری که در آن زمان هنوز جنجال برانگیز بود. او در مراسم آغاز ریاست جمهوری بیل کلینتون به طور علنی تقاضا کرد که بودجهٔ بیشتری برای کمک به بیماران مبتلا به ایدز و تحقیقات مربوط به این بیماری اختصاص داده شود. او در این جشن دو آهنگ «خیلی زود رفت» و «دنیا را التیام بده» را اجرا کرد.[۸۵] در یک بازدید مشهور از آفریقا، جکسون از چند کشور این قاره بازدید به عمل آورد، که گابون و مصر در میان آن‌ها بودند. اولین توقف او در گابون با استقبال جمعیت ۱۰۰٫۰۰۰ نفری همراه بود، که لباس‌ها و علائم بومی به تن کرده بودند، برخی از آن‌ها علائمی در دست داشتند که معنی می‌شد: «به خانه خوش آمدی مایکل». در سفرش به ساحل عاج، رئیس قبیله بر سر او تاجی نهاد و او را «پادشاه سانی» (به معنی: پادشاه دوم) نامید. سپس او از بزرگان و دولتمردان به زبان‌های فرانسوی و انگلیسی تشکر کرد، اسناد رسمی پادشاهی خود را امضا نمود و در حالی که رقص‌های رسمی را نظاره می‌کرد، روی تخت پادشاهی از طلا نشست.[۳۶]
یکی از برترین اجراهای جکسون که به شدت مورد تحسین منتقدان قرار گرفت، در وقت استراحت بین دو نیمهٔ بیست‌وهفتمین مسابقهٔ سوپربول بود. او چهار ترانهٔ «جم»، «بیلی جین»، «سیاه یا سفید» و «دنیا را التیام بده» را اجرا کرد. تعداد تماشاگران حاضر در استادیوم بیش از ۱۰۰،۰۰۰ نفر بود. این اولین مسابقهٔ سوپربول بود که تعداد تماشاگرانش در زمان نمایش بین دو نیمه، رو به افزایش گذاشت.[پانویس ۳] بین ۱۲۰ تا ۱۳۳ میلیون نفر، تنها در آمریکا به تماشای زندهٔ این برنامه از تلویزیون نشستند و به این ترتیب به پربیننده‌ترین برنامهٔ تاریخ تلویزیون تبدیل شد.[۸۶] پس از آن آلبوم خطرناک جکسون ۹۰ پله در جدول بیلبورد ۲۰۰ صعود کرد.[۸۷]
در سی‌وپنجمین مراسم سالانهٔ جایزه گرمی در سال ۱۹۹۳ «جایزهٔ اسطورهٔ زنده» به جکسون داده شد. رکوردهای جهانی گینس نیز جایزه یک عمر دستارورد هنری را برای «دستاوردهای بی‌نظیر جکسون در دنیای سرگرمی» به او داد.[۸۴]
در ۱۰ فوریه ۱۹۹۳ (۱۰ روز پس از برنامهٔ سوپربال)، جکسون در یک مصاحبهٔ ۹۰ دقیقه‌ای با اپرا وینفری که از مزرعه نورلند به طور زنده و بین‌المللی پخش می‌شد، شرکت کرد.[۸۶] این مصاحبه اولین مصاحبهٔ مایکل از سال ۱۹۷۹ بود.[۸۴] او که پس از ۱۴ سال سکوت مصاحبه می‌کرد، هنگامی که از بد رفتاری‌های پدرش در دوران کودکی صحبت می‌کرد عضلات چهره‌اش منقبض می‌شد، او باور داشت که بیشتر سال‌های دوران کودکی‌اش را از دست داده و گفت که در کودکی اغلب از تنهایی می‌گریست. او شایعات اخیر مبنی بر اینکه او استخوان‌های مرد فیل‌نما را خریده و یا اینکه زیر محفظهٔ اکسیژن پرفشار می‌خوابد را رد نمود. همچنین نظرات مربوط به اینکه او پوستش را سفید کرده را منتفی دانست و برای اولین بار گفت که مبتلا به بیماری پیسی (ویتیلیگو) است. و دلیل آرایش کردن صورتش هم این است که نمی‌خواهد همانند یک گاو، «خال خالی» به نظر برسد. این گفتهٔ جکسون بحث و کنجکاوی عمومی و همگانی را دربارهٔ بیماری ویتیلیگو ایجاد کرد؛ بیماری‌ای که تا آن زمان تقریباً ناشناخته بود. او همچنین از دوست‌دخترش، بروک شیلدز صحبت کرد. الیزابت تیلور هم در اواسط برنامه به جلوی دوربین آمد و با اپرا صحبت کرد. زمانی که اپرا از جکسون سوال کرد که آیا تا به حال رابطهٔ جنسی داشته‌است، جکسون یکه خورد و گفت: «چطور تونستی این سوال را بپرسی؟ من یک مرد موقر و متشخص هستم. این یک مسئلهٔ خصوصی است و نباید در مورد این چیزها بی‌پرده صحبت کرد. شما اگر می‌خواین می‌تونید من رو یک آدم سنتی بدونین اما این موضوع کاملاً خصوصیه». سپس جکسون اپرا را به یک گردش در مزرعه‌اش دعوت کرد و شهربازی و سالن سینمای شخصی‌اش را به او نشان داد. در سالن سینمای او، چند تخت خواب بیمارستانی هم وجود داشت تا کودکان مریضی که توانایی نشستن را ندارد بر روی آن فیلم را تماشا کنند. مصاحبهٔ اپرا با مایکل جکسون در نورلند با ۹۰ میلیون بینندهٔ آمریکایی، به چهارمین برنامهٔ پربینندهٔ غیرورزشی تاریخ تلویزیون آمریکا تبدیل شد.[۸۶][۶۳] این برنامه پربیننده‌ترین مصاحبهٔ جهان و همچنین پربیننده‌ترین برنامهٔ اپرا وینفری تا به امروز هست.[۸۸]
آلبوم خطرناک پس از این مصاحبه در حالی که یکسال از انتشارش می‌گذشت دوباره در بین ۱۰ آلبوم پرفروش آمریکا (بیلبورد ۲۰۰) قرار گرفت. مجلهٔ بیلورد بیان کرد که هرگز چنین چیزی سابقه نداشته‌است. سرعت فروش آلبوم حتی از تریلر (۱۹۸۲) و بـد (۱۹۸۷) هم بیشتر بود و انتظار می‌رفت که به‌زودی به سومین آلبوم پرفروش جهان در تمام دوران‌ها تبدیل شود. (اولین و دومین آلبوم پرفروش تاریخ در آن زمان به ترتیب تریلر و بد بودند و هر دو به جکسون تعلق داشتند.) لیزا کمپبل در کتاب تاریک‌ترین ساعت‌های پادشاه پاپ (۱۹۹۵) می‌نویسد: «تنها سوالی که می‌توانست به ذهن برسد این بود که ترتیب پرفروش‌ترین آلبوم‌های جهان، تریلر، بد، خطرناک است یا تریلر، خطرناک، بد.»[۶۳]
اولین اتهامات سوءاستفادهٔ جنسی [ویرایش]
در ۲۴ اوت ۱۹۹۳ درست در هنگام اجرای سومین قسمت تور جهانی خطرناک، جکسون توسط پسری ۱۳ ساله بنام جردن چندلر و پدرش دکتر ایوان چندلر به سوءاستفادهٔ جنسی از کودکان متهم شد.[۸۹] کمی بعد از آن، صدای ایوان چندلر در یک مکالمهٔ تلفنی ضبط شد که در کنار سخنان دیگر می‌گفت: «اگه این کارو بکنم دوران بزرگ من شروع می‌شه. ممکن نیست ببازم. هر چی بخوام گیرم می‌یاد و اونا تا ابد نابودند. این پایان کار مایکله».[۹۰] ایوان چندلر پدر پسر ۱۳ ساله، دندانپزشک بود؛ اما فیلم‌سازی آرزوی همیشگی او بود، ایوان به جکسون گفته بود که برای ساختن فیلمش به ۲۰ میلیون دلار پول احتیاج دارد و از مایکل طلب پول کرد اما مایکل قبول نکرد و ایوان هم تهدید کرد که به مایکل اتهام کودک آزاری می‌زند.[کتاب تارابورلی. صفحه نامشخص]
در اواخر همان سال مزرعهٔ نورلند توسط پلیس بازرسی شد. بازپرسان از تمامی کارکنان نورلند و تک‌تک کودکانی که از آن مکان بازدید کرده بودند بازجویی به عمل آوردند اما هیچ‌کدام از کودکان جکسون را متهم نکردند. از بدن برهنهٔ جکسون نیز به مدت ۲۵ دقیقه در نورلند تفتیش به عمل آمد.[۹۱] این تفتیش به منظور بررسی وجود تطابق دقیق، با تصویر ارائه شده از طرف جردن چندلر انجام شد. جردن تصویر آلت تناسلی جکسون را برای پلیس کشیده بود. او تصویر یک آلت تناسلی ختنه شده را برای پلیس کشیده بود در حالیکه جکسون ختنه نشده بود.[۹۱] به همین دلیل تفتیش مزرعهٔ نورلند و بدن جکسون بی‌نتیجه ماند. دو روز پس از تفتیش بدنی، جکسون در سخنرانی‌ای پراحساس که به صورت زنده از شبکهٔ سی‌ان‌ان پخش می‌شد، دربارهٔ آنچه که در جریان بود صحبت کرد. او اعلام بی‌گناهی نمود و از آنچه به عنوان «پوشش غرض ورزانهٔ رسانه‌ای» نام برد انتقاد کرد.[۹۲]
جکسون برای مقابله با استرس اتهاماتی که به او وارد شده بود، شروع به استفاده از انواع داروهای آرام‌بخش کرد. تا پاییز ۱۹۹۳ جکسون به این داروها اعتیاد پیدا کرده بود.[۹۳] وضعیت سلامتی جکسون به وخامت گذشت و او ادامهٔ تور جهانی خطرناک را لغو نمود و چند ماهی به یک مرکز درمان اعتیاد رفت. استرس اتهامات باعث شد که جکسون از غذا خوردن دست بردارد و وزن زیادی از دست بدهد.[۹۴] به‌خاطر سلامتی در حال افول او، دوستان و مشاوران قانونی، کنترل روند دفاع و اوضاع مالی او را بر عهده گرفتند. آن‌ها از او می‌خواستند که به توافق خارج از دادگاه جواب مثبت دهد، چون باور داشتند که در صورت برگزاری جریان طولانی مدت دادگاه، جکسون دوام نخواهد آورد.[تارابورلی] در اول ژانویه ۱۹۹۴ وکلای جکسون با وجود مخالفت خود جکسون، با خانوادهٔ چندلر و تیم حقوقی آن‌ها به مبلغ ۲۲ میلیون دلار در خارج از دادگاه به توافق رسید.[۹۵][۹۶] این مبلغ توسط بیمهٔ جکسون پرداخت شد. جکسون هرگز دستگیر نشد و پرونده با اعلام اینکه شواهد کافی در دست نیست بسته شد.[۹۷] ۵ ماه پس از مرگ جکسون در سال ۲۰۰۹، ایوان چندلر، پدر جردن چندلر در آپارتمان خود با شلیک گلوله به سرش خودکشی کرد.[۹۸] در سال ۲۰۱۱ یکی از منابع سازمان دولتی کودکان و خانوادهٔ آمریکا گفت در بازجویی‌هایی که از جکسون داشته‌اند او را بی‌گناه تشخیص دادند.[۹۹]
۱۹۹۴: ازدواج اول [ویرایش]
در ۲۶ مه ۱۹۹۴ جکسون با لیزا ماری پریسلی، دختر الویس پرسلی ازدواج کرد. آن‌ها اولین بار در سال ۱۹۷۵ وقتی لیزا دختری ۷ ساله بود، در یکی از گردهمایی‌های فامیلی جکسون در هتل و کازینوی بزرگ مترو گلدوین مایر یکدیگر را ملاقات کردند و در اواخر سال ۱۹۹۲، توسط یک دوست مشترک دوباره با هم مرتبط شدند.[۱۰۰] وقتی اتهامات سوء استفادهٔ جنسی از کودکان علنی شد، جکسون به حمایت عاطفی لیزا ماری وابسته شد. آن‌ها هر روز به یکدیگر تلفن می‌زدند. او نسبت به سلامتی رو به افول جکسون و اعتیاد او به داروهای آرام‌بخش نگران بود. او سعی کرد که جکسون را متقاعد کند که اتهامات را خارج از دادگاه حل و به یک مرکز درمان اعتیاد مراجعه کند.[۱۰۱]
من باور داشتم که او هیچ کار نادرستی انجام نداده و اینکه به او به ناحق تهمت زدن. و بله من کم‌کم مجذوب او شدم. می‌خواستم نجاتش دهم. احساس کردم می‌تونم این کارو بکنم.[۱۰۲]
نزدیک پاییز ۱۹۹۳ جکسون تلفنی به لیزا گفت: «اگه ازت بخوام که با من ازدواج کنی، اینکارو می‌کنی؟» لیزا هم موافقت کرد. این درحالی بود که لیزا هنوز از شوهر قبلی‌اش، دنی کاف جدا نشده بود.[۱۰۱] او از دنی دو فرزند داشت. لیزا ۲۷ ساله و مایکل ۳۷ ساله به طور خصوصی در جمهوری دومینیکن ازدواج کردند. البته طرفین تا دو ماه ازدواجشان را انکار نمودند.[۱۰۳] لیزا ۲۰ روز پیش از ازدواج با مایکل از دنی کاف طلاق گرفت. او دلیل طلاق از شوهرش را، عشقش به مایکل بیان کرد. در آن زمان، رسانه‌های شایعه پرداز عنوان کردند که این ازدواج حقه‌ای برای سرپا نگه داشتن چهرهٔ مردمی جکسون در پرتوی اتهامات قبلی سوء استفادهٔ جنسی‌است.[۱۰۳] جکسون و پرسلی کمتر از دو سال بعد -در ژانویه ۱۹۹۶- از یکدیگر جدا شدند. آن‌ها دلیل جدایی را اختلافات غیر قابل حل اعلام کردند. لیزا در سال ۲۰۱۰ در مصاحبه با اپرا وینفری گفت: «ما تا ۴ سال پس از طلاق هم با هم بودیم. در این مورد که به یکدیگر برگردیم حرف می‌زدیم و بعد دعوا می‌کردیم و دوباره همین طور... و بعد من دیگر او را کنار گذاشتم زیرا به دنبال ثبات بودم». لیزا همچنین گفت که یکی از مهم‌ترین دلایل طلاق آن‌ها، بچه‌دار شدن بود. مایکل علاقهٔ بسیاری به پدر شدن داشت در حالی که لیزا می‌خواست تا ابتدا از زندگی‌شان مطمئن بشود. او همچنین یکی دیگر از دلایل طلاقش را اینگونه شرح داد: «موقعیتی پیش آمد که او می‌بایست بین من و آن خون آشامان (افراد دور و برش) یکی را انتخاب می‌کرد. و او مرا بیرون راند».[۱۰۴]
۱۹۹۵ تا ۱۹۹۹: آلبوم و تور جهانی تاریخ، ازدواج دوم و پدر شدن [ویرایش]
در سال ۱۹۹۵ جکسون انتشارات موسیقی اِی‌تی‌وی را که در سال ۱۹۸۵ خریده بود با شرکت سونی میوزیک ترکیب کرد و انتشارات موسیقی سونی/ای‌تی‌وی را بنیان نهاد. جکسون مالکیت نصف شرکت را در برابر دریافت ۱۵۰ میلیون دلار به شرکت سونی داد.[۸۰]
جکسون در سال ۱۹۹۵ نهمین آلبوم خود را با نام تاریخ: گذشته، حال و آینده، کتاب اول (HIStory: Past, Present and Future, Book I) منتشر نمود. این آلبوم دربرگیرندهٔ دو لوح فشرده بود. تاریخ از همان ابتدا در جایگاه نخست جدول‌های موسیقی قرار گرفت و در آمریکا ۷ میلیون نسخه فروش داشته‌است. این آلبوم با فروش بیش از ۲۰ میلیون نسخه (۴۰ واحد) در سراسر دنیا تا سال ۲۰۰۱، هم‌اکنون پرفروش‌ترین آلبوم چند دیسکی در تمام دوران‌ها و یکی از پرفروش‌ترین آلبوم‌های موسیقی جهان است.[۱۰۵][۱۰۶] این آلبوم نامزد جایزهٔ گرمی برای بهترین آلبوم سال شد.[۱۰۷]
تور جهانی تاریخ در ۷ سپتامبر ۱۹۹۶ آغاز شد و در ۱۵ اکتبر ۱۹۹۷ خاتمه یافت. در طول این تور، جکسون ۸۲ کنسرت در ۵۸ شهر، ۳۵ کشور و ۵ قاره، برای ۴٫۵ میلیون هوادار اجرا کرد.[۱۰۷] تور جهانی تاریخ تبدیل به موفق‌ترین تور جکسون از نظر تعداد تماشاگران شد و رکوردهای قبلی جکسون را شکست.[۱۰۸] این تور بزرگترین و پرتماشاچی‌ترین توری است که تا به حال در جهان اجرا شده است و ۱۶۵ میلیون دلار سود داشت.[نیازمند منبع]
یک ماه پس از آغاز تور جهانی تاریخ و ۹ ماه پس از طلاق لیزا پریسلی، جکسون با دوست دیرینه‌اش، پرستار، دِبی رو (Debbie Rowe) در شهر سیدنی، استرالیا ازدواج کرد. این دو ابتدا یکدیگر را در اواسط دههٔ هشتاد، وقتی جکسون متوجه شد که مبتلا به بیماری پیسی است، ملاقات کردند. دبی رو سال‌های زیادی را به مراقبت از بیماری جکسون و همچنین حمایت عاطفی از او مشغول بود، بنابراین قبل از آنکه به طور رمانتیک درگیر شوند، رابطهٔ دوستی مستحکمی ایجاد کرده بودند.[۱۰۹] دبی رو در زمان ازدواج، ۶ ماه بود که فرزند اول جکسون را حامله بود. آن‌ها ابتدا قصد ازدواج نداشتند، اما بعد از اینکه دبی رو برای اولین بار باردار شد، مادر جکسون دخالت کرد و آن‌ها را متقاعد به ازدواج نمود. جکسون از دبی صاحب یک فرزند پسر به‌نام «مایکل جوزف جکسون پسر» (زادهٔ ۱۳ فوریه ۱۹۹۷) معروف به «پرینس» و یک فرزند دختر به‌نام «پاریس مایکل کاترین جکسون» (زادهٔ ۳ آوریل ۱۹۹۸) شد.[۱۱۰][۱۱۱] این زوج در ۸ اکتبر ۱۹۹۹ از یکدیگر جدا شدند. گرچه جکسون از توضیح دلیل جدایی خودداری کرد و آن را جزء اطلاعات خصوصی دانست، اما دبی رو به این سؤال پاسخ داد و علت جدایی را «غیر قابل تحمل بودن تلاش بی وقفهٔ رسانه‌ها در تحت نظر گرفتن زندگی خصوصی جکسون برای او»، اعلام کرد و در ادامه گفت که به جکسون علاقهٔ بسیاری دارد و برای او هر کاری می‌کند.[نیازمند منبع] جکسون سرپرستی کامل فرزندان را برعهده گرفت اما با وجود آن که طلاق نسبتاً دوستانه بود، اختلافات بین جکسون و دِبی بر سر مسائل سرپرستی فرزندان تا سال ۲۰۰۶ ادامه داشت.[۱۱۲]
در سال ۱۹۹۷، جکسون آلبوم ریمیکس خون روی زمین رقص: تاریخ در میکس را منتشر کرد، که شامل بازترکیب‌هایی از تک آهنگ‌های برتر آلبوم تاریخ و پنج آهنگ جدید بود.[۱۱۳] فروش جهانی این آلبوم تا سال ۲۰۰۷ شش میلیون کپی گزارش شده و هم‌اکنون پرفروش‌ترین آلبوم ریمیکس جهان است.[۱۱۴]
جکسون در چند رویداد خیریه در ژوئن ۱۹۹۹ شرکت نمود. او در کنسرت خیریه‌ای به تاریخ ۱ ژوئن در مودنا، ایتالیا به لوچیانو پاواروتی پیوست. این نمایش در حمایت از سازمان خیریهٔ «فرزندان جنگ» بود همچنین یک میلیون دلار برای آوارگان بمباران یوگسلاوی توسط ناتو در سال ۱۹۹۹، و مبالغی هم برای کودکان گواتمالا جمع‌آوری نمود.[۱۱۵] در ۲۷ ژوئن، جکسون کنسرت‌های خیریهٔ «مایکل جکسون و دوستان» را در کشور آلمان و کره جنوبی سازماندهی نمود. برخی از هنرمندان سرشناس شرکت‌کننده در این کنسرت عبارت بودند از: اسلش، اسکورپیونز، بویز تو من، ماریا کری، ای. آر. رحمان، آندریا بوچلی و لوچیانو پاواروتی. درآمد این کنسرت‌ها به بنیاد کودکان نلسون ماندلا، یونسکو و نهضت بین‌المللی صلیب سرخ و هلال احمر هدیه داده شد.[۱۱۶]
۲۰۰۰ تا ۲۰۰۲: اختلاف با ناشران موسیقی، آخرین آلبوم و فرزند سوم [ویرایش]
در سال ۲۰۰۰ به علت اینکه جکسون بیشتر از هر سرگرمی‌ساز و هنرمندی در جهان از اتفاقات خیریه حمایت کرده بود، کتاب رکوردهای جهانی گینس رکورد «بیشترین حمایت از سازمان‌های خیریه توسط یک پاپ استار» را به نام او ثبت کرد.[۱۱۷] در ۶ مارس ۲۰۰۱، جکسون برای سخنرانی در برابر ۲۰،۰۰۰ نفر به دانشگاه آکسفورد دعوت می‌شود. او بعد از سخنرانی تکان دهنده‌اش در آکسفورد، از طرف حضار، لقب «پادشاه آکسفورد» را دریافت می‌کند. جکسون محبوب‌ترین مهمان دانشگاه آکسفورد در تاریخ تأسیس ۱۰۰۰ سالهٔ این دانشگاه‌است.[نیازمند منبع]
شش سال بعد از آخرین آلبوم تاریخ (۱۹۹۵) و به دور از چشم عموم و در شرایطی که توقعات بسیار بالایی وجود داشت، جکسون آلبوم شکست‌ناپذیر (Invincible) را در سال ۲۰۰۱ منتشر کرد. شکست‌ناپذیر آخرین آلبوم استودیویی جکسون است که پیش از مرگش در سال ۲۰۰۹ منتشر شد و گفته می‌شد که پرهزینه‌ترین آلبوم تمام تاریخ است. سونی ادعا کرد که ساخت آلبوم ۴۰ میلیون دلار هزینه داشته است. سونی همچنین ادعا کرد که بابت تبلیغات آلبوم، ۲۵ میلیون دلار دیگر خرج کرد. اما این ادعای بزرگی بود زیرا تبلیغات آلبوم بسیار ضعیف بود. ساخت این آلبوم سه سال طول کشید و جکسون برروی بیش از ۵۰ آهنگ کار کرد. شکست‌ناپذیر درحالی منتشر شد که جکسون با شرکت سونی میوزیک اختلافات جدی پیدا کرده بود.[۱۱۸] سونی سال‌ها سعی درخرید تمام سهم جکسون از کاتالوگ موسیقی مشترکشان داشت. اگر حرفه یا وضعیت مالی جکسون خراب می‌شد، او مجبور به فروش کاتالوگش می‌گردید. بنابراین سونی از افول موقعیت جکسون سود می‌برد. درست قبل از انتشار شکست‌ناپذیر جکسون به رئیس سونی موزیک اینترتینمنت اطلاع داد که در حال ترک سونی است. در نتیجهٔ این اقدام، تمامی انتشار تک‌آهنگ‌ها، فیلمبرداری‌ها و افتتاحیه‌های مربوط به آلبوم شکست‌ناپذیر لغو شد و آلبوم بدون هیچ تشریفات و تبلیغی منتشر شد. در پاسخ، سونی ادعا کرد که آن‌ها ۲۵ میلیون دلار برای تبلیغ آلبوم هزینه کردند اما با توجه به اینکه جکسون از اجرای تور در ایالات متحده خودداری نمود، آن‌ها قادر به تبلیغات با انرژی کافی برای آلبوم شکست‌ناپذیر نبودند.[۱۱۹] هر چند که پیش‌تر گفته شد که رقم ۲۵ میلیون دلار به بسیار غیر قابل باور است زیرا تبلیغات آلبوم بسیار ضعیف بود.
برای کمک به تبلیغات آلبوم، یک جشن ویژه به مناسبت ۳۰مین سال فعالیت هنری جکسون به عنوان یک خوانندهٔ انفرادی، در سالن مدیسن اسکوئر گاردن در نیویورک برگزار شد. این جشن دربرگیرندهٔ دو کنسرت در تاریخ‌های ۷ و ۱۰ سپتامبر بود. دومین کنسرت دقیقاً چند ساعت قبل از حملات ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ اتفاق افتاد. جکسون برای اولین بار از سال ۱۹۸۴ با برادرانش روی صحنه ظاهر شد. همچنین این نمایش اجراهایی توسط بریتنی اسپیرز، آشر، ویتنی هیوستون، شگی، ری چارلز، لیزا مینلی، مارک آنتونی، انسینک، اسلش و هنرمندان دیگری ارائه داد. بعد از حملات ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱، جکسون به سازماندهی کنسرت خیریهٔ متحد ایستاده‌ایم: از این بیشتر چه می‌توانم بدهم در واشنگتن دی.سی. کمک نمود. کنسرت در ۲۱ اکتبر ۲۰۰۱ برگزار شد و شامل اجراهایی توسط تعداد بسیار زیادی از هنرمندان بود. جکسون آهنگ «بیش از این چه می‌توانم بدهم» را به عنوان اختتامیه اجرا کرد.[۱۲۰]
شکست‌ناپذیر از همان ابتدا در برترین جایگاه جداول ۱۳ کشور وارد شد و تقریباً ۱۳ میلیون نسخه از آن تا سال ۲۰۰۹ در سراسر جهان به فروش رفته است.[۱۲۱] این آلبوم در مقایسه با آثار دیگر هنرمندان همچنان یک موفقیت تجاری برجسته بود، هرچند که در مقایسه با آثار گذشتهٔ جکسون به موفقیت چشمگیری نرسید.[۱۲۲] از این آلبوم سه تک آهنگ ارائه شد: «دنیای مرا باشکوه می‌کنی»، «گریه» و «پروانه‌ها» که آخری نماهنگ نداشت. در سال ۲۰۱۰ نیز توسط خوانندگان مجلهٔ بیلبورد به عنوان بهترین آلبوم دههٔ ۲۰۰۰ میلادی شناخته شد.[۱۲۳]
سومین فرزند جکسون، پرینس مایکل دوم (Prince Michael II) معروف به بِلَنکِت (Blanket)، در سال ۲۰۰۲ متولد شد. جکسون هویت مادرش را فاش نکرد، اما گفت که تولد فرزند در نتیجهٔ لقاح مصنوعی از سلول‌های اسپرم خود او بوده‌است. در ۲۰ نوامبر همان سال، جکسون در پاسخ به اصرار هوادارانی که زیر بالکن اتاق هتل او در برلین، آلمان جمع شده و خواهان دیدن نوزاد او بودند، پسر تازه متولد شدهٔ خود را روی بالکن اتاق هتل آورد. جکسون در حالی که او را در بازوی راست خود نگه داشته بود و پارچه‌ای را به ملایمت روی چهره‌اش انداخته بود، او را برای یک لحظه از نردهٔ بالکن هتل آویزان کرد که چهار طبقه از زمین فاصله داشت. این حرکت، انتقادات شدیدی را در رسانه‌ها برانگیخت و رسانه‌ها مدعی شدند که جکسون صلاحیت نگه‌داری از کودکانش را ندارد. جکسون عذرخواهی کرد و این واقعه را «یک اشتباه وحشتناک» خواند.[۱۲۴][۱۲۵]
۲۰۰۳ تا ۲۰۰۵: دادگاه مربوط به دومین اتهامات سوءاستفادهٔ جنسی [ویرایش]
با آغاز ماه مه ۲۰۰۲، جکسون به یک گروه فیلم‌برداری به رهبری مارتین بشیر اجازه داد تا برای ساخت فیلمی مستند او را همراهی کنند. این مستند در سال ۲۰۰۳ تحت نام زندگی با مایکل جکسون در تلویزیون نمایش داده شد و باعث شد تا تصویری غیرمنتظره از جکسون به نمایش درآید.[۱۲۶] بشیر در این این مستند، مزرعه نورلند را «مکانی خطرناک» برای کودکان توصیف نمود.[۱۲۷] همچنین جکسون پدری نالایق توصیف شد که فرزندانش را مورد آزار قرار می‌دهد. جکسون پس از پخش مستند، در بیانیه‌ای گفت که بشیر به او «خیانت» کرده و تصویر وارونه از او به نمایش گذاشته‌است.[۱۲۸] کمی بعد از پخش مستند بشیر، مایکل در پاسخ به آن، مستندی با نام «دومی را داشته باش: صحنه‌هایی که هرگز ندیده‌اید» (Take Two: The Footage You Were Never Meant to See) را منتشر کرد.
سونی در ۱۷ نوامبر ۲۰۰۳ مجموعه‌ای از برترین آثار جکسون را تحت نام نامبر وانز بر روی سی‌دی و دی‌وی‌دی منتشر کرد. این آلبوم تا سال ۲۰۱۰ بیش از ۱۳ میلیون نسخه فروش داشته‌است.[۱۲۹] نامبر وانز یک روز بعد در آمریکا منتشر شد. تنها ساعاتی قبل از انتشار آلبوم در آمریکا، خبری منتشر شد مبنی بر اینکه جکسون تحت تعقیب پلیس کالیفرنیا قرار دارد. ۷۰ پلیس به مزرعهٔ نورلند هجوم بردند و به مدت ۱۴ ساعت آن را تفتیش کردند تا مدرکی علیه جکسون پیدا کنند. در همین زمان، جکسون در لاس وگاس، نوادا در حال ضبط نماهنگ برای تک‌آهنگ تازه منتشر شده‌اش با نام «یک شانس دیگر» بود.[۱۲۶] جکسون کار ضبط را ادامه داد و ۳ روز بعد با یک جت اجاره‌ای به فرودگاه سانتا باربارا رفت و خود را تسلیم پلیس کرد.[۱۳۰]
جکسون توسط گاوین آرویزو، پسری ۱۳ ساله و مبتلا به بیماری سرطان که برای درمان، چند ماه را به همراه خانواده‌اش در مزرعهٔ نورلند گذرانده بود متهم به کودک آزاری شده بود. این اتهامات، برعکس اتهامات سال ۱۹۹۳، منجر به برگزاری دادگاهی با نام «مردم در برابر جکسون» شد. دادگاه به مدت پنج ماه و تا پایان مه ۲۰۰۵ به طول انجامید. در طول جریان دادگاه، این موسیقیدان برای بار دیگر از بیماری‌های وابسته به استرس رنج برد و وزن زیادی را از دست داد.[۱۳۱] او همچنین به داروهای مرفین و پتیدین وابسته شد. در ماه ژوئن، جکسون از تمامی اتهامات تبرئه شد و بی‌گناه شناخته شد.
بعد از پایان جریان دادگاه، شایعه گردید که جکسون در کشور بحرین سکونت دارد در حالی که او بعد از دادگاه به مدت ۱ سال و نیم در کشور ایرلند ساکن شد و به هیچ عنوان در بحرین یا دبی سکونت نداشت.[۱۳۲] اما به عنوان مهمان شیخ عبدالله، شاهزاده بحرین به جزیرهٔ بحرین در خلیج فارس مسافرت‌های مکرر انجام می‌داد.[۱۳۳] در نتیجهٔ این مسافرت‌های مایکل به بحرین شایعهٔ مسلمان شدن مایکل جکسون در پی اعلام یک روزنامهٔ شایعه پرداز به وجود آمد. با این که این شایعه واقعیت نداشت، اما عدم رد یا تأیید آن توسط مایکل جکسون باعث قوت گرفتن آن شد. اما خانوادهٔ مایکل خبر داده‌اند که مایکل کتاب‌های مرتبط با دین اسلام را مطالعه می‌کرد و به اسلام اطمینان داشت. پس از مرگ ناگهانی و مشکوک مایکل جکسون، برادر او، جرمین جکسون، که از سال ۱۹۸۹ مسلمان شده بود و برای مسلمان شدن مایکل فشار زیادی برروی او می‌آورد، اعلام کرد:
اگرچه او هرگز مسلمان نشد اما به اسلام اعتماد داشت. اگر او به اسلام می‌گرایید، امروز زنده بود.[۳]
بعد مرگ مایکل جکسون، این شایعه دوباره شدت گرفت، تا جایی که در برخی منابع گفته شد که مایکل جکسون را به شیوهٔ اسلامی دفن می‌کنند؛ اما هرگز این اتفاق نیفتاد.[۳]
۲۰۰۶ تا ۲۰۰۹: بسته شدن نورلند و سال‌های پایانی [ویرایش]
در مارس ۲۰۰۶، بعد از بسته شدن درهای مزرعه نورلند، خانهٔ اصلی مایکل جکسون، گزارش‌هایی مبنی بر مشکلات مالی جکسون منتشر شد.[۱۳۴] یک مسئلهٔ مالی مهم برای او مربوط به یک وام ۲۷۰ میلیون دلاری بود، که توسط انتشارات تحت مالکیت او (انتشارات موسیقی سونی/ای‌تی‌وی) ضمانت شده بود. بعد از تأخیرات مکرر در بازپرداخت‌ها، یک بستهٔ کمک مالی، وام‌ها را از بانک آمریکا به متخصص قرض فورترس اینوستمنتس انتقال داد. سونی بستهٔ جدیدی پیشنهاد کرد، این بسته جکسون را وادار به قرض ۳۰۰ میلیون دیگر و کاهش مبلغ قسط‌های پرداختی می‌کرد. همچنین سونی با این پیشنهاد فرصت خرید سهم جکسون از شرکت موسیقی مشترکشان را بیشتر می‌کرد. جکسون کمک مالی سونی را پذیرفت اما جزئیات این معامله علنی نشد.[۱۳۵] طبق گزارش مجلهٔ فوربس با وجود این وام‌ها، جکسون همچنان سالی ۷۵ میلیون دلار فقط از شراکت انتشاراتی‌اش با سونی، درآمد به دست می‌آورد.[۱۳۶]
در نخستین ماه‌های سال ۲۰۰۶ خبر داده شد که جکسون با یک شرکت بحرینی به نام «تو سیز رکوردز» (Two Seas Records) قرارداد بسته‌است. با این وجود هیچ محصولی از این قرارداد حاصل نشد و گای هولمز، مدیر «تو سیز رکوردز» بعدها گفت که اصلا این قرارداد به نتیجه نرسیده بود.[۱۳۷][۱۳۸]
یکی از اولین موقعیت‌هایی که جکسون بعد از جریان دادگاهش در عموم ظاهر شد، بازدید او از دفتر کتاب گینس در لندن، انگلستان در نوامبر ۲۰۰۶ بود. در آن بازدید هشت رکورد دیگر برای او ثبت شد، که «موفق‌ترین سرگرمی‌ساز تمام دوران‌ها» از آن جمله بود.[نیازمند منبع]
در سپتامبر همان سال جکسون و همسر سابق‌اش، دبی رو بعد از مدت‌ها بر سر حضانت فرزندانشان به توافق رسیده‌اند. شرایط این توافق علنی نشد و جکسون نیز همانند گذشته حضانت پرنس و پاریس را بر عهده گرفت.[۱۱۲] در ماه اکتبر، راجر فریمن، خبرنگار شبکهٔ فاکس نیوز خبر داد که جکسون در یک استودیو در کشور اروپایی ایرلند به ضبط آهنگ مشغول است. از زمانی که خبر به نتیجه نرسیدن قرارداد جکسون با «تو سیز رکوردز» منتشر شد، معلوم نبود که جکسون بر روی چه آثاری کار می‌کند یا چه کسی تهیه‌کنندگی جلسه‌های ضبط را برعهده می‌گیرد.[۱۳۸][۱۳۹] در ماه نوامبر، جکسون عوامل فیلم‌برداری بازدید هالیوود را به استودیوی خود در ایرلند دعوت کرد و شبکهٔ ام‌اس‌ان‌بی‌سی مدعی شد که جکسون در حال کار بر روی یک آلبوم جدید است که ویل. آی. ام تهیه‌کنندگی آن را برعهده خواهد داشت.[۱۰۶]
در ۱۵ نوامبر جکسون در مراسم جایزه موسیقی جهان سال ۲۰۰۶ شرکت کرد و «جایزهٔ الماس» را به مناسبت فروش حداقل بیش از ۱۰۰ میلیون نسخه از آثار دریافت کرد.[۱۰۶][۱۴۰] در این مراسم جکسون بخشی از آهنگ «ما دنیاییم» را خواند و کریس براون آهنگ «تریلر» او را اجرا کرد. این آخرین اجرای زندهٔ جکسون بود و پس از آن هرگز اجرایی انجام نداد.[نیازمند منبع]
پس از فوت جیمز براون، جکسون برای به جا آوردن احترامات خود نسبت به این هنرمند به آمریکا بازگشت. او در تشییع جنازهٔ ۸،۰۰۰ نفری جیمز براون که در ۳۰ دسامبر ۲۰۰۶ برگزار شد، شرکت و به او ادای احترام نمود و گفت: «جیمز بروان بزرگترین الهام‌گرم بود».[۱۴۱]
در بهار ۲۰۰۷، جکسون و شرکت سونی، شرکت «فِیمِس موزیک ال‌ال‌سی» را خریدند. این معامله حق نشر آهنگ‌های هنرمندانی همچون ایکان، امینم، شکیرا، بک هانسن و بسیاری دیگر را به انتشارات موسیقی سونی/ای‌تی‌وی که جکسون و سونی مالک آن هستند منتقل کرد.[۱۴۲][۱۴۳] جکسون در طول این مدت چندین آهنگ را به همراه ویل. آی. ام، ایکان و رد وان ضبط کرد.[۱۴۴][۱۴۵] در مارس ۲۰۰۷ جکسون در مصاحبه‌ای کوتاه با آسوشیتد پرس گفت:
من از شش سالگی در صنعت سرگرمی‌سازی هستم... به قول چارلز دیکنز «هم بهترین دوران‌ها بوده، هم بدترین دوران‌ها» اما من شغلم را عوض نمی‌کنم... در حالی که بعضی‌ها تلاش‌های مغرضانه‌ای برای صدمه زدن به من انجام دادن، من با قدم‌های بلند و روان به راهم ادامه می‌دهم چون خانواده‌ای عاشق، ایمانی محکم و دوستان و هواداران بی‌نظیری دارم که از من حمایت کردن و خواهند کرد.[۱۴۶]
در سپتامبر ۲۰۰۷ جکسون گفت که هنوز با ویل. آی. ام بر روی آلبوم کار می‌کند. اما هرگز آلبومی از آن‌ها منتشر نشد. در سال ۲۰۰۸ و به مناسبت ۲۵مین سالگرد انتشار آلبوم تریلر، جکسون آلبومی حاوی دو لوح‌فشرده به نام تریلر ۲۵ را منتشر کرد. تریلر ۲۵ به سرعت به یک موفقیت تجاری بزرگ تبدیل شد به طوری که در ۱۲ هفتهٔ نخست انتشار، ۳ میلیون نسخه از آن در جهان به فروش رسید.[۱۴۷][۱۴۸] این آلبوم در اروپا و ۸ کشور دیگر شمارهٔ ۱، در آمریکا شمارهٔ ۲ و در بریتانیا شمارهٔ ۳ شد و در بیش از ۳۰ کشور جهان، بین در ۱۰ اثر برتر قرار گرفت.[۱۴۹][۱۵۰][۱۵۱] تریلر ۲۵ به عنوان یک آلبوم دوباره منتشر شده مجوز ورود به جدول بیلبورد ۲۰۰ را نداشت، اما به جایگاه نخست جدول برترین کاتالوگ‌های پاپ بیلبورد وارد شد، و برای ۱۰ هفتهٔ متوالی در آن جایگاه باقی‌ماند و بهترین فروش در ۱۲ سال اخیر را در آن جدول رقم زد. در این آلبوم جکسون با ایکان، ویل. آی. ام و فرگی همکاری داشت.[۱۵۲][۱۵۳][۱۵۴]
به منظور گرامیداشت پنجاهمین سالگرد تولد جکسون، شرکت سونی بی‌ام‌جی یک آلبوم به نام پادشاه پاپ را در کشورهای مختلف منتشر نمود. این آلبوم حاوی آثاری از دوران کاری گروهی یا انفرادی جکسون می‌شد، که تماماً توسط هواداران همان کشورها انتخاب شده بودند. طبق انتخاب طرفداران، هر کشور، فهرست آهنگ‌های منحصربه‌فرد خود را داشت.[۱۵۵] با وجود اینکه این آلبوم در آمریکا منتشر نشد، اما در سطح وسیعی از کشورهای جهان در ۱۰ جایگاه برتر قرار گرفت.[۱۵۶][۱۵۷]
در اواخر ۲۰۰۸ برای وامی که جکسون به ضمانت مزرعهٔ نورلند گرفته بود، فورتریس حراج این ملک را بررسی کرد. اما سرانجام وام را به کلنی کپیتال ال‌ال‌سی فروخت. در نوامبر، جکسون عنوان مزرعهٔ نورلند را به «کمپانی مزرعهٔ درهٔ سیکامور ال‌ال‌سی» تغییر داد. مزرعهٔ درهٔ سیکامور، شراکتی بین جکسون و کلنی کپیتال ال‌ال‌سی‌است. وامی که جکسون بدهکار بود پرداخت شد. او ۳۵ میلون دلار از این ریسک تجاری به‌دست آورد. جکسون در زمان مرگش نیز صاحب بخشی از مزرعهٔ سیکامور/نورلند بود اما هنوز مشخص نیست که سهم او به چه اندازه بزرگ است.[۱۵۸][۱۵۹]
در سپتامبر ۲۰۰۸ جکسون با حراجی جولین برای به مزایده گذاشتن یک مجموعهٔ بزرگ حاوی ۱۳۹۰ قلم از یادگاری‌های دوران زندگی‌اش وارد مذاکره شد. حراج برای روزهای ۲۲ تا ۲۵ آوریل برنامه‌ریزی شد و نمایش آثار نیز از چهاردهم همان ماه آغاز شد اما قبل از روز مزایده و به درخواست جکسون، حراجی کاملاً لغو شد.[۱۶۰][۱۶۱]
بازگشت دوباره به صحنه بعد از ۱۲ سال [ویرایش]
در مارس ۲۰۰۹، جکسون اعلام کرد که از ۸ ژوئیه، ۱۰ کنسرت با عنوان این آخرش است در ورزشگاه او۲ آرنا لندن اجرا خواهد نمود. این کنسرت‌ها اولین مجموعه کنسرتی بود که جکسون از زمان تور جهانی تاریخ در سال ۱۹۹۷ انجام می‌داد. او در توضیح گفت: «فقط می‌خواستم بگم که این‌ها آخرین اجراهای نمایشی من خواهند بود. وقتی می‌گم این آخرش است، واقعاً منظورم همین است» و اضافه کرد که این «آخرین فراخوان به پردهٔ نمایش» اوست. این ۱۰ کنسرت برای جکسون درآمدی معادل تقریباً ۵۰ میلیون یورو به همراه می‌آورد.[۱۶۲] به دلیل استقبال بی‌نظیر مردم، تعداد کنسرت‌ها به ۵۰ کنسرت افزایش یافت و تمام ۱ میلیون بلیط در عرض کمتر از ۲ ساعت به فروش رفت.[۱۶۳] جکسون به لس‌آنجلس بازگشت و برای کنسرت‌ها به تمرین پرداخت. بیشتر جلسات تمرین در سالن استیپلز سنتر برگزار می‌شد.[نیازمند منبع] تاریخ شروع کنسرت‌ها ۱۳ ژوئیه ۲۰۰۹ و پایان آن ۶ مارس ۲۰۱۰ (به مدت ۶ ماه) بود. کمتر از ۳ هفته قبل از شروع اولین کنسرت در لندن، جکسون بر اثر ایست قلبی در خانه‌اش در لس‌آنجلس، آمریکا درگذشت.[۱۶۴]
در مکالمه‌ای تلفنی به تاریخ ۱۰ می ۲۰۰۹ که پس از مرگ جکسون، از تلفن پزشک شخصی‌اش، کانراد موری پیدا شد و در دادگاه محاکمهٔ موری در سال ۲۰۱۱ برای اولین بار پخش گردید جکسون قصدش از اجرای این کنسرت‌ها را چنین بیان کرد:
ما باید خارق‌العاده باشیم. وقتی مردم سالن کنسرت را ترک می‌کنند، وقتی مردم نمایش مرا ترک می‌کنند می‌خواهم با خودشان بگویند که هرگز چنین چیزی را در زندگی‌شان ندیده‌اند. شگفت انگیز است. او بزرگترین صحنه‌گران دنیاست. و من با پولش یک بیمارستان برای میلیون‌ها کودک جهان می‌سازم. بزرگترین بیمارستان دنیا. بیمارستان کودکان مایکل جکسون.[۱۶۵]
شرکت کلمبیا پیکچرز، فیلمی مستند به نام این آخرش استِ مایکل جکسون که حاوی آخرین تمرین‌ها، وقایع پشت صحنه و مصاحبه‌های مربوط به کنسرت این آخرش است بود را از تاریخ ۲۸ اکتبر ۲۰۰۹، به مدت یک ماه، به نمایش عمومی در سینماهای سراسر جهان درآورد. هم اکنون این مستند با فروش بیش از ۲۶۰ میلیون دلار، پرفروش‌ترین فیلم مستند، موزیکال و کنسرتی جهان در تمام دوران‌ها است.[۱۶۶][۱۶۷]
مرگ [ویرایش]
مایکل جکسون در ۲۵ ژوئن ۲۰۰۹ (۴ تیر ۱۳۸۸) و تنها ۱۸ روز قبل از آغاز اولین کنسرت «این آخرش است» بر اثر ایست قلبی درگذشت.[۱۶۸] درگذشت ناگهانی مایکل شبه‌های زیادی را به وجود آورد زیرا او تنها ۱۲ ساعت قبل از مرگش در حال اجرای تمرین‌های سخت برروی صحنهٔ سالن استیپلز سنتر برای کنسرت‌های «این آخرش است» بود. شایعه شد که مرگ مایکل به علت مصرف بیش از حدّ مواد مخدر بوده‌است اما پزشکی قانونی لس‌آنجلس بعد از کالبدشکافی بدن مایکل توضیح داد که هیچ‌گونه اثری از دارو و مواد مخدری همانند دمرول، مورفین، حشیش، کوکایین و قرص‌های ضدافسردگی و همچنین مشروبات الکلی در بدن مایکل پیدا نشد. پزشکی قانونی اضافه کرد که تنها چند دارو خواب‌آور و داروی قوی بیهوشی «پروپوفول» در بدن مایکل بوده‌است.[۱۶۹]
۲ ماه بعد از مرگ مایکل، پزشکی قانونی لس‌آنجلس رسماً مرگ مایکل جکسون را «قتل» معرفی کرد.[۱۷۰][۱۷۱] جکسون در شب ۳ سپتامبر، در گورستان «فارست لاون» در کالیفرنیا به خاک سپرده شد.[۱۷۲] علت قتل «تزریق توسط غیر» و «آسیبی مرگ بار» اعلام شد. سپس پزشک مایکل، دکتر کانراد موری، متخصص بیماری‌های قلبی متهم به قتل غیرعمد او شد و دادگاه بررسی به جرم دکتر موری او را مجرم شناخته و به چهار سال حبس در زندان محکوم کرد. وی هم‌اکنون در یکی از زندان‌های کالیفرنیا به سر می‌برد.
در روز ۷ ژوئیه ۲۰۰۹ و ۱۲ روز بعد از مرگ مایکل مراسمی عمومی برای یادبود مایکل برگزار شد که مملو از ابراز احساس توسط شرکت کنندگان و اجرا کنندگان بود. نزدیک به ۲ میلیون نفر از سراسر دنیا برای شرکت در این مراسم حاضر شدند که تنها ۲۰ هزار نفر تنوانستند به داخل مراسم راه یابند. همچنین بیش از ۱ میلیارد نفر این برنامه را به صورت زنده از سراسر جهان مشاهده کردند. مراسم یادبود مایکل در کنار برنامه‌هایی همانند مراسم خاک‌سپاری پرنسس دایانا و ازدواج شاهزاده ویلیام، دوک کمبریج و کاترین میدلتون که در سال ۲۰۱۱ اتفاق افتاد به یکی از پربیننده‌ترین برنامه‌های تلویزیونی تاریخ تأسیس تلویزیون تبدیل شد.[۱۷۳] در این مراسم افراد سرشناسی همانند دختر و پسر دکتر مارتین لوتر کینگ جونیور، رهبر آزادی‌خواه آمریکا و همینطور شیلا جکسون لی، از اعضای کنگرهٔ آمریکا حضور داشتند.
سبک موسیقی، رقص و پوشاک [ویرایش]
نماهنگ‌ها [ویرایش]
جکسون در طول دوران فعالیت‌اش ۳۸ نماهنگ منتشر کرد. اولین نماهنگ او «تا به اندازهٔ کافی گیرت نیومده بس نکن» (۱۹۷۹) و آخریش «دنیای مرا باشکوه می‌کنی» (۲۰۰۱) بود. برخی از نماهنگ‌های جکسون توسط کارگرادانان معروف هالیوودی همانند مارتین اسکورسیزی، فرانسیس فورد کوپولا، دیوید فینچر و اسپایک لی کارگردانی شده است. همچنین در برخی از نماهنگ‌های جکسون افراد مشهوری همانند استیون اسپیلبرگ، مارلون براندو، نائومی کمپبل، کریس تاکر، مایکل مدسن، دیوید کاپرفیلد، جان تراولتا، ووپی گلدبرگ، مایکل جردن، مکالی کالکین، ادی مورفی و... به نقش‌آفرینی پرداختند.
جکسون با نماهنگ‌هایش توانست شبکهٔ تازه تأسیس ام‌تی‌وی را که تا ورشکستی‌اش چیزی نماده بود، «به روی نقشه» بیاورد.[۱۷۴][۱۷۵] او موزیک ویدئوها را از مجموعه‌ای از تصاویر و عکس‌ها، به روایتی داستانی، به صورتی که امروز می‌بینیم تبدیل کرد و انقلابی در صنعت موسیقی به پا کرد.[۱۷۶][۱۷۷] او فرم سادهٔ موزیک ویدئوها را از طریق داستان، حرکات رقص و جلوه‌های ویژه، به یک حالت هنری و یک ابزار تبلیغاتی تبدیل نمود.[۱۷۸]
طولانی بودن موزیک‌های مایکل به صورتی بود که آن‌ها را بیشتر شبیه به فیلم کوتاه می‌کرد تا نماهنگ. موزیک ویدئوی ۳۷ دقیقه‌ای «ارواح» نیز در جشنوارهٔ فیلم کَن در سال ۱۹۹۷ اکران شد. برخی از نماهنگ‌های جکسون موفق به کسب رکوردهایی همانند: «طولانی‌ترین»، «موفق‌ترین»، «پرفروش‌ترین» و «پرهزینه‌ترین» موزیک ویدئوهای جهان را در کتاب رکوردهای جهانی گینس شدند.
میراث و تأثیر [ویرایش]
جکسون در طول دوران کاری‌اش، توسط موسیقی و فعالیت‌های بشر دوستانه، تأثیری «بی‌نظیر» برروی نسل جوان در سطح جهانی گذاشته‌است.[۱۸۱] او همچنین هنر ساخت نماهنگ را تغییر داد و راه را برای موسیقی پاپ مدرن هموار نمود.[۱۸۲] او با موسیقی و نماهنگ‌هایش، تبعیض‌نژادی را در شبکهٔ ام‌تی‌وی فروپاشید و کمک کرد تا این شبکه که فقط دو سال از تأسیس‌اش می‌گذشت و در مرز ورشکستگی بود، در بین مردم محبوب شود.[۳۶]
جکسون هنرمندان بی‌شماری را از نظر سبک موسیقی، مد، آواز، رقص، صحنه‌گرانی و... تحت تأثیر قرار داده‌است. هنرمندانی همچون مدونا،[۱۸۳] ماریا کری،[۱۸۴]، آشر،[۱۸۵] بریتنی اسپیرز،[۱۸۶] کریس براون، بیانسه،[۱۸۷] گرین دی،[۱۸۸] مایلی سایرس، فیفتی سنت، جاستین تیمبرلیک،[۱۸۹] لیدی گاگا، جاستین بیبر، نی-یو، جنیفر لوپز، آدام لمبرت ریانا و آر. کلی و بسیاری دیگر.[۱۹۰]
استو هوآی، منتقد مجلهٔ آل‌میوزیک او را اینگونه توصیف می‌کند: «یک ایزد توقف ناپذیر، که تمام ابزارها را برای فتح جداول موسیقی به ارادهٔ خود در اختیار دارد؛ صدایی که بلافاصله خود را نشان می‌دهد؛ حرکات رقصی که چشم‌ها را خیره می‌کند؛ استعدادها و قابلیت‌های موسیقایی حیرت انگیز، و محبوبیت و قدرت بسیار بسیار زیاد یک ستاره».[۱۷۸]
در سال ۱۹۸۴ (۲۶ سالگی مایکل) مجلهٔ تایم نوشت: «جکسون بزرگترین چیز از زمان بیتلز است. او داغ‌ترین پدیدهٔ فردی از زمان الویس پرسلی است. و شاید تا همیشه به عنوان محبوب‌ترین هنرمند سیاه‌پوست باقی بماند».[۳۶] ۶ سال بعد، مجلهٔ ونیتی فیر اعلام کرد که جکسون محبوب‌ترین هنرمند در تاریخ است.[۷۳]
تام آتلی نویسندهٔ روزنامهٔ دیلی تلگراف، او را یک «شخصیت فوق العاده مهم در تاریخ فرهنگ مردمی» و یک «نابغه» نامید.
در اواخر سال ۲۰۰۷، جکسون از حرفه‌اش و تأثیر آن در آینده سخن گفت:
موسیقی وسیله‌ای‌است برای ارضای تمایلات من. هدیهٔ من است برای تمام عاشقان دنیا. با موسیقی‌ام، می‌دانم که تا ابد زنده خواهم بود.
جایزه‌ها و افتخارات [ویرایش]
مایکل جکسون در سن ۲۴ سالگی به آن چنان شهرت و محبوبیتی دست یافت که تا آن زمان تنها الویس پریسلی و گروه بیتلز بدان دست یافته بودند. در سال ۱۹۸۴، نام جکسون برای دومین بار در پیاده‌روی شهرت هالیوود ثبت شد. او اولین هنرمند موسیقی بود که نامش دوبار در این پیاده‌رو ثبت می‌شد. (تا به امروز فقط ۶ هنرمند موسیقی موفّق به دریافت ۲ ستاره شدند.)[۱۹۱] او در طول فعالیت کاری‌اش، موفق به دریافت نزدیک به ۴۰۰ جایزه شده‌است که این میزان بیشتر از هر هنرمند دیگری در سطح جهان می‌باشد.[۱۹۲] او از معدود هنرمندانی‌است که دوبار به تالار مشاهیر راک اند رول فرا خوانده شده‌است.[۱۹۱] او به تالار مشاهیر آهنگ سازان نیز در ۲۰۰۲ فرا خوانده شد. دیگر جوایز او عبارتند از تعداد ۲۳ رکوردهای جهانی گینس که باعث شد او به پررکوردترین هنرمند جهان تبدیل شود. او در طول عمرش موفق به برنده شدن تعداد ۱۸ جایزه گرمی شد. همچنین او دارای ۱۳ تک‌آهنگ شماره یک در جدول ۱۰۰ آهنگ داغ بیلبورد است. (بیش از هر هنرمند مرد دیگری بعد از پایه‌گذاری جدول ۱۰۰ آهنگ داغ بیلبورد)[۱۹۲]
در سال ۱۹۹۱ (۳۳ سالگی مایکل)، مراسم جایزهٔ موزیک ویدئوی ام‌تی‌وی، به خاطر تأثیر بسیار زیادی که جکسون برروی شبکهٔ ام‌تی‌وی گذاشت، «جایزهٔ ویدئوی پیشگام ام‌تی‌وی» را که بزرگترین و معتبرترین جایزهٔ این مراسم است، به نام مایکل جکسون تغییر داد و آن را «جایزهٔ ویدئوی مایکل جکسون» نامید.
مایکل بیش از هر هنرمند دیگری آلبوم پرفروش دارد. و آلبوم تریلر او پرفروش‌ترین آلبوم موسیقی جهان در تمام دوران‌ها است.[۱۹۳][۱۹۴] مایکل جکسون «پرفروش‌ترین هنرمند جهان در تاریخ نمایش» است. از آثار وی، بدون در نظر گرفتن گروه جکسون فایو، بین ۷۵۰ میلیون تا ۱ میلیارد نسخه در جهان فروش رفته‌است.[۱۹۵] او پرفروش‌ترین هنرمند موسیقی تاریخ نیز می‌باشد.[۱۹۶][۱۹۷][۱۹۸][۱۹۹]
او محبوب‌ترین هنرمند در تاریخ صنعت نمایش، مشهورترین انسان مَرد جهان در طول تاریخ و پرجایزه‌ترین هنرمند جهان است.[۲۰۰] کتاب گینس در سال ۲۰۰۶ اعلام کرد که مایکل جکسون «مشهورترین انسان زندهٔ جهان» است. همچنین فعالیت‌های نیکوکارانهٔ مایکل باعث شد که کتاب گینس در سال ۲۰۰۰ رکورد «نیکوکارترین فرد مشهور» را به نام او ثبت کند. او بیشتر ثروت خود را به انجام کارهای خیریه بخشید. او ۲ بار نامزد جایزهٔ صلح نوبل شده‌است؛ یک‌بار در سال ۱۹۹۸ و دیگری در سال ۲۰۰۳.[۲۰۱]
مایکل جکسون دارای مدرک دکترای ادبیات انسانی از دانشگاه متحد سیاهپوستان است. همچنین دارای دکترای افتخاری (PhD) ادبیات انسانی از دانشگاه فیسک نیز می‌باشد.[۲۰۲][۲۰۳]
ثروت مایکل جکسون [ویرایش]
آمار دقیقی از ثروت مایکل جکسون در دست نیست. در ۶ فوریه ۲۰۰۳، مارتین بشیر در مستند زندگی با مایکل جکسون از مایکل پرسید که چقدر سرمایه دارد؛ و مایکل در پاسخ گفت بیش از ۱ میلیارد دلار ثروت دارد. اما زمانی که این مستند از تلویزیون آمریکا پخش شد، باربارا والترز گفت: «از نظر او بالای ۱ میلیارد دلار است اما در واقع ثروت او بین ۲۰۰ تا ۳۰۰ میلیون دلار است». این در حالی‌است که مایکل جکسون مالک نصف انتشارات موسیقی سونی/ای‌تی‌وی هست.[۲۰۴][۲۰۵] کمپانی‌ای که هم‌اکنون دومین انتشارات بزرگ و قدرتمند آثار موسیقی در جهان است. درآمد متوسط سالیانهٔ او از این کمپانی بین ۵۰ تا ۱۰۰ میلیون دلار تخمین زده شده‌است. در کاتولوگ این کمپانی، حق‌نشر بیش از ۷۵۰ هزار آهنگ از افرادی همچون الویس پریسلی، لئونارد کوهن، نیل دایموند، فیفتی سنت، باب دیلن، لیدی گاگا، جان مِیر، امینم، انریکه ایگلسیاس، شکیرا، کریستینا آگیلرا، ایکان، سلین دیون، کی‌تی تانستال، تیلور سویفت، جنیفر لوپز، بیانسه و همچنین حق نشر تمام آثار گروه بیتلز قرار دارد.[۲۰۶] ارزش این انتشارات موسیقی در سال ۲۰۰۵، بین ۴ تا ۵ میلیارد دلار برآورد شد و هر سال هم به ارزش آن اضافه می‌شود.[۲۰۷] با این حال تخمین زده می‌شود که درآمدهای جکسون از سهم سود آثار خودش، کنسرت‌هایش و مشارکت یا موافقت‌هایش، ۵۰۰ میلیون دلار باشد. جکسون در طول عمرش بیش از ۳۰۰ میلیون دلار از درآمدش را وقف اعمال خیریه و نیکوکارانه کرد.[۲۰۸] او تا سال ۲۰۰۵ باعث شد تا رقمی بالغ بر ۵۰ میلیارد دلار صرف اهداف خیریه بشود.[نیازمند منبع]
مجلهٔ بیلبورد تخمین زده که ثروت جکسون تنها ۱ سال پس از مرگ ناگهانی‌اش، حداقل ۱ میلیارد دلار بیشتر شده‌است.[۲۰۹]
در ژوئیه سال ۲۰۱۱ مشخص شد که مایکل کلکسیونی شامل ۱۸۲ اثر هنری دارد که تعداد بسیاری از آن‌ها را خودش خلق کرده‌است. ارزش این کلکسیون بیش از ۹۰۰ میلیون دلار تخمین زده شده‌است. یک ارزیاب آثار هنری بر این باور است که کلکسیون هنری مایکل یکی از نایاب‌ترین و بی‌عیب‌ترین مجموعه‌های دنیاست.[۲۱۰][۲۱۱]
با وجود استدلال‌های بالا، نام مایکل جکسون هیچگاه در بین فهرست میلیاردرهای مجله فوربس ظاهر نشده‌است.
آلبوم‌شناسی [ویرایش]
- باید آنجا باشم (۱۹۷۲)
- بن (۱۹۷۲)
- موسیقی و من (۱۹۷۳)
- مایکل، برای همیشه (۱۹۷۵)
- غیر معمول (۱۹۷۹)
- تریلر (۱۹۸۲)
- بـد (۱۹۸۷)
- خطرناک (۱۹۹۱)
- تاریخ: گذشته، حال و آینده، کتاب اول (۱۹۹۵)
- شکست‌ناپذیر (۲۰۰۱)
توضیحات [ویرایش]
- ↑ جکسون در مصاحبه با باربارا والترز در ۱۲ سپتامبر ۱۹۹۷.
- ↑ در اصل قرار بود که کاپیتان ئی‌او توسط استیون اسپیلبرگ کارگردانی شود. اما به‌دلیل مشغلهٔ زیاد نتوانست پروژه را در دست بگیرد.
- ↑ در هر مسابقهٔ سوپربال زمانی که وقت اضافه شروع می‌شد و برنامه‌های سرگرم‌کننده توسط هنرمندان اجرا می‌شد، در حدود ۲۰ درصد از تماشاگران تلویزیونی مسابقه کم می‌شد. اما در این سال، ۵ میلیون نفر نیز در زمان اجرای مایکل به آن اضافه شد.
اه اه میدونی چقد ازش بدم میاااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااد؟
